Het moet gezegd worden, qua standvastigheid verdienen de Zweedse gothic rockers Outshine bonuspunten. Ze zijn in de vele jaren die zijn verstreken sinds de band werd opgericht niet van het destijds ingeslagen pad geweken. De mannen besloten in 1994 tijdens het Hultsfred festival naar aanleiding van optredens van Type O Negative en Paradise Lost zelf een band te beginnen, en bijna dertig jaar later klinken ze nog altijd als een Type O / Paradise Lost coverband met eigen nummers. Daarmee is meteen ook het grote probleem van deze band benoemd: het lijkt wel verdomd veel op die twee bands allemaal en dan vooral op Paradise Lost in hun meest poppy periode (zo rond ‘One Second’ en ‘Host’), alleen het is het steeds net niet. De intonatie van zowel Nick Holmes als Peter Steele, dat wil nog wel lukken, de uitbundige keyboard arrangementen worden ook moeiteloos uit de mouw geschud, alleen de songs zelf kunnen niet in de schaduw staan van wat de grote voorbeelden (waarbij ook nog Depeche Mode en Sisters of Mercy gerekend kunnen worden) zelfs in hun achteraf beschouwd zwakste momenten produceerden.

Ik bedoel maar, als je bij het beluisteren van ‘The Awakening’ continu het gevoel hebt naar demo’s en outtakes uit de ‘One Second’ sessies te luisteren, dan gaat er iets goed fout. Inspiratie? Prima, maar doe er dan iets nieuws mee. Niemand zit te wachten op een tweede Paradise Lost, zeker geen homeopathische kopie van de al verwaterde versie van die band. Paradise Lost is er zelf tenslotte ook van teruggekomen. Dat Outshine op ‘The Awakening’ qua thematiek verdacht dicht aanschurkt tegen wat we tegenwoordig wappie gedachtengoed noemen, helpt ook niet echt. Ach ja, het zou heel goed kunnen dat band en fans Arrow Lords of Metal ook als mainstream media beschouwen, in dat geval zal men de waarschuwing waarmee ik wil besluiten wel negeren. Voor wie het wel wil weten: er zijn betere manieren om je tijd te verdoen dan luisteren naar ‘The Awakening’.