Wie anno 2023 nog op zoek is naar dat authentieke black metal geluid, het compromisloze, duivelse geluid dat in de vroege jaren negentig ontstond, zoek niet verder; Ordem Satânica is uw band. Op het in goddeloze grafherrie gespecialiseerde label Signal Rex verschijnt het vierde album van deze Portugese primitievelingen, die deel uitmaken van een mystieke underground beweging genaamd Aldebaran Circle. De leden maken in onduidelijke samenstelling deel uit van diverse, onderling uitwisselbare black metal bands. Waar andere bands trots zijn op hun toenemende technische vaardigheden en naar mate de jaren verstrijken hun kunsten naar een hoger niveau proberen te tillen, daar volhardt Ordem Satânica in simpele songs, weggestopt achter een dikke laag distortion en andere vervorming en iedere vorm van melodie als een besmettelijke ziekte mijdend. Het zou me niet verbazen als blijkt dat ‘Perpetuum Satanas’ is opgenomen in een beschimmelde, vochtige kelder met een paar My First Sony’s terwijl een badkuip waar 220 volt op is gezet als microfoon wordt gebruikt. Overigens was ‘Perpetuum Satanas’ al ruim een half jaar beschikbaar op cassette (het medium van de ware underground) voordat nu een vinylversie op de wereld wordt losgelaten. Klein detail, maar toch…

Wie nog twijfelde aan de bedoelingen van deze band, in zowel de bandnaam, de albumtitel als in drie van de acht songtitels komt het woord satan voor. Waar de overige vijf songs over gaan is mij niet helemaal duidelijk, Portugees is niet mijn sterkste kant en zelfs met hulp van Google Translate blijft een songtitel als “Vermelha Visão de Outrora” onbegrijpelijke abracadabra. Het maakt eigenlijk ook niet veel uit. Deze band is dus evil, über-evil zelfs en hult zich in een oorverdovend stilzwijgen waar het om informatie over de band gaat. Websites, persberichten, sociale media – vergeet het maar. Ordem Satânia mijdt iedere vorm van zelfpromotie en voert het begrip ‘underground’ tot in het extreme door.

Alle acht songs zijn geproduceerd volgens het principe “alles moet in het rood” en klinken daardoor als liftmuziek bij een enkele reis naar de hel. ‘Transilvanian Hunger’ van Darkthrone en ‘De Mysteriis Dom Sathanas’ van Mayhem zijn wonderen van welluidendheid vergeleken bij ‘Perpetuum Satanas’, wat voor de kenners genoeg zegt. Ordem Satânica creëert een kakofonie van feedback, schril opgenomen gitaren en ijselijk gegil, alsof iemand met grof schuurpapier je trommelvliezen poetst. Dit gaat met een dusdanig geweld dat de kans dat de vlammen uit je oren slaan niet slechts een nachtmerrie lijkt.

Black metal is muziek is die geen vrienden wil worden met de luisteraar, laat staan aardig of mooi gevonden wil worden. Als er een examen voor zou bestaan dan is Ordem Satânica met vlag en wimpel geslaagd.