Nog maar een maand geleden leek het er nog op dat op 17 april een van de hoogtepunten van Roadburn 2020 zou plaatsvinden: de show van Oranssi Pazuzu waarin het nieuwe album ‘Mestarin Kynsi’ zou worden gepresenteerd met een integrale vertolking ervan. Intussen zit de halve wereld thuis op anderhalve meter afstand van elkaar te wachten tot de storm Covid-19 is overgetrokken en gebeurt er in het openbare leven niets. Helemaal niets. Geen Roadburn, geen live presentatie van Oranssi Pazuzu. Het kan soms vreemd lopen.

We kunnen het dan misschien niet in levenden lijve meemaken, nog niet althans, maar het album is er en godallemachtig wat een bizar en tegelijkertijd indrukwekkend album is het geworden. Het heeft even geduurd, want het vorige album ‘Varahtelija’ is intussen al weer vier jaar oud. In de tussentijd verscheen de EP ‘Farmakologinen’, een zoethoudertje aangezien het gevuld was met opnames die een aantal jaar eerder op een splitalbum met Candy Cane waren verschenen; was er de veelbesproken en bewierookte samenwerking met landgenoten en zielsverwanten Dark Buddha Rising onder de noemer Waste of Space Orchestra; eerst als speciaal project voor de 2018 editie van Roadburn, later in de studio nog eens overgedaan met als resultaat een van de beste albums van 2019. En dan was er nog de transfer van underground label Svart naar de eredivisie genaamd Nuclear Blast, met als eerste tastbare resultaat ‘Mestarin Kynsi’ (“De klauw van de meester”).

Op het eerste gehoor lijkt er weinig veranderd. Oranssi Pazuzu is nog altijd meester in het produceren van een massief geluid dat is opgebouwd uit gelijke delen psychedelica, krautrock en black metal. De dissonante, avantgardistische soundscapes razen als vanouds maar worden meer dan eerder afgewisseld en gecomplementeerd met dreigende, ijzige passages waarin keyboards de hoofdrol spelen. Dat wordt bij het openingsnummer ‘Ilmestys’ direct duidelijk, een langzaam opbouwende song die in eerste instantie vooral gedragen wordt door vintage synthesizers en de piepende en krakende blackmetalvocalen van zanger Jun-His. Pas tegen het eind rijzen de noisy gitaartornado’s uit de opgetrokken mist en horen we de Oranssi Pazuzu die we kennen. De duistere ondertoon heeft misschien iets te maken met de thematiek van dit album. Naar verluid gaat ‘Mestarin Kynsi’ over indoctrinatie en propaganda en laat Oranssi Pazuzu een paranormale toekomst en de complexe hedendaagse wereld samenkomen en botsen. Dat alles in onverstaanbaar Fins, dus hoe de visie van Oranssi Pazuzu er precies uitziet blijft enigszins onduidelijk. De muziek doet vermoeden dat het geen vrolijke is.

Bij de andere vijf songs op ‘Mestarin Kynsi’ wordt hetzelfde stramien toegepast. Veel synthesizers, die prominenter aanwezig zijn dan op de vorige albums en natuurlijk de onmiskenbare en soms bijna ondoordringbare wall of sound waarin je als luisteraar op een prettige manier verstrikt raakt. Maar anders dan voorheen klinkt Oranssi Pazuzu af en toe bijna poppy. Dat is nieuw, maar het misstaat niet. Het blijft nog steeds avant garde metal en na de diverse “Kraftwerk goes metal” uitspattingen is het bijna geruststellend als het slotnummer ‘Taivaan Porti’ een ouderwets staaltje psychedelische black metal Oranssi Pazuzu style blijkt te zijn. Gebouwd op een blastbeat waar maar geen eind aankomt en met een opeenstapeling van desoriënterende geluiden: gitaren, toongeneratoren, synthesizers, chants die bij toerbeurt boven komen drijven in de ongelooflijke brij van geluid, is dit een passend en louterend slot van een bijzonder album. De overstap naar Nuclear Blast heeft niet geleid tot wat voor compromis dan ook. Oranssi Pazuzu blijft uniek en maakt nog altijd een vorm van metal die niet licht verteerbaar is en waarschijnlijk velen te zwaar op de maag zal liggen. Wie de moeite neemt vindt onder de overrompelende chaotische buitenste schillen verrassend melodieuze muziek. Dat maakt ‘Mestarin Kynsi’ een knap gemaakt album.