Wars van alle trends, volgt het Britse Orange Goblin al bijna dertig jaar het eigen pad en daar kunnen we alleen maar groot respect voor opbrengen. De leden concentreren zich op hun band zonder al te veel zijstapjes, ze hebben nog allemaal een gewone baan om de rekeningen te betalen en intussen zijn ze op velerlei vlak zelfbedruipend geworden. Zo zorgt zanger Ben Ward met zijn boekingskantoor voor alle concertplannen en is drummer Chris Turner verantwoordelijk voor de merchandising.

We leerden Orange Goblin halverwege de jaren negentig kennen met debuutalbum ‘Frequencies From Planet Ten’ en waren meteen diep onder de indruk van de psychedelisch getinte stoner metal van het viertal. Rond dezelfde tijd leerden we trouwens Spiritual Beggars kennen uit Zweden en sindsdien zijn ze voor ondergetekende altijd een beetje gelieerd aan elkaar gebleven, maar dit terzijde. Misschien omdat ze beiden een bonkige frontman van het type ‘ruwe bolster, blanke pit’ hadden? Wie zal het zeggen. De naam Orange Goblin heeft ons ook altijd gefascineerd. De afkomst is te verklaren: ze wilden een kleur in de bandnaam, net als hun favoriete bands Black Sabbath, Deep Purple, Pink Floyd en Blue Cheer. Goblin werd eraan toegevoegd vanwege hun fascinatie voor Lord Of The Rings.

Intussen is de band toe aan het tiende studioalbum ‘Science, Not Fiction’, de opvolger van het in 2018 verschenen ‘The Wolf Bites Back’ en die knalt met verve uit de boxen in al zijn glorie. We horen een bijzonder gefocuste band, misschien wel omdat Ben Ward na al die jaren van drank en drugs gekozen heeft voor een gezond, nuchter bestaan. Als presentje voor de fans levert dit vlijmscherpe maatschappijkritische teksten op waar je wat aan hebt. We kunnen er maar al te goed iets bij voorstellen in het verpauperde Engeland van deze tijden.

Boven al deze weetjes torent de muziek uit als een baken in goede en slechte tijden. Lekker smeuïg en vuig gaat ‘The Fire At The Centre Of The Earth Is Mine’ na een onduidelijk intro van start. Ronkende bas, rusteloze gitaren, gedecideerde drums en natuurlijk de ruwe bolster blanke pit strot van Ben Ward. Vol bravoure klaagt hij de mistoestanden in deze wereld aan en verdorie, wat hebben we deze muziek gemist! Intens rockend geeft men aan dat wetenschap de wereld kan redden, geen verhaaltjes voor de vaak zoals religie om de gewone man af te leiden van de echte problemen. Daar komt zelfs een gesproken stuk bij kijken in de inmiddels vierde geopenbaarde single ‘Ascend The Negative’. Een langere song als ‘False Hope Diet’ charmeert dan weer met uitwaaierende, licht psychedelische klanken waar de band net dat extra biedt. Een pientere aanklacht tegen de leugens in de media trouwens. Punk en Motörhead zijn ook invloeden van deze Britten, luister maar naar het uiterst opstandige ‘Cemetary Rats’ waarin zelfs enige grunts ons tegemoet rollen. Ook in de volgende songs blijft de band sterk bezig, eigenwijs maar herkenbaar en soms zelfs met een catchy refrein en vooral veel knap gitaarspel van Joe Hoare. Orange Goblin is altijd een smeltkroes geweest van allerlei invloeden en weer slagen ze erin om er een heerlijke eigen interpretatie aan te geven. In ‘End Of Transmission’ kijkt men als het ware terug op de dertig jaren activiteit en daar wordt een mens weemoedig van. De beschouwende tekst wordt geornamenteerd met enige fraaie psychedelische klanken, echter zonder de focus te verliezen. Gave plaat van dit integere stel rasmuzikanten! Zo moesten er meer zijn, maar het betekent ook dat ze een speciaal talent hebben dat we moeten koesteren.