Lords of Metal
Arrow Lords of Metal

Opeth & The Vintage Caravan – TivoliVredenburg – 5 november 2019

Zo heeft hij deze avond gepraat over shitverhalen, of hij een witte of zwarte broek zou aantrekken, dat hij in Utrecht naar de bioscoop is geweest, en dat hij niet begrijpt waarom mensen hun muziek zo goed vinden”
Er zijn maar weinig bands die vernieuwende muziek maken, velen hebben de neiging om dezelfde formule, waarmee ze succes hebben behaald, continu te blijven herhalen. Een van de bands die dat niet doet is Opeth, waar ze ooit begonnen als death metal band wisten ze een succesvolle transformatie te maken naar progressieve metal, weliswaar met death metal invloeden. Maar daar hield de band niet bij op, frontman Mikael Åkerfeldt had weinig interesse meer in death metal muziek en wilde de zeventiger jaren progressieve rock bands uit Zweden eer bewijzen. Deze transitie was minder succesvol, veel fans van het zwaardere werk konden de nieuwe richting niet waarderen maar aan de andere kant kreeg de band er een groep nieuwe fans erbij. Het nieuwste album ‘In Cauda Venemum’ is voor velen het beste Opeth album sinds ‘Watershed’, het laatste album met grunts erin, zo ook voor mij. Wat nog wel opvallend was aan deze plaat is dat deze in het Zweeds én het Engels is opgenomen, het laatste was vooral omdat Åkerfeldt bang was dat anders niemand het album zou kopen. Om het nieuwe album te promoten ging de band op toer en zou ook naar Nederland komen, daar was ik bij om te zien hoe de band het nieuwe werk zou presenteren, in het Engels of in het Zweeds.
09/11/19 I Tekst: Leon Vonk – Foto’s: Erik Boter

Als een van je favoriete bands naar je thuisstad komt, dan moet je er naartoe gaan. Dat is een van mijn huisregels, dus toen ik hoorde dat Opeth naar Utrecht zou komen toen wilde ik dat niet missen. Maar ik moest eerlijk zeggen dat ik vooraf erg sceptisch was, want ik ben geen groot liefhebber van het recente materiaal van Opeth en ik had toen het nieuwe album nog niet gehoord. De laatste keer dat ik de band live zag was in 2015, toen ze (wederom) in TivoliVredenburg speelden vanwege het vijfentwintig jarige jubileum van de band en het tienjarige jubileum van ‘Ghost Reveries’. Toen werd dit album integraal gespeeld met een aanvulling van liedjes uit de rest van hun oeuvre, dit stond dus garant voor een avond met veel oudere songs. Vier jaar later loop ik weer richting mijn favoriete concertzaal, die net als vorige keer stijf uitverkocht was, om deze band wederom op de planken te zien staan, maar deze keer wist ik zeker dat er weinig oudere zaken gespeeld zouden worden. Ik was dan ook heel erg benieuwd hoe mij dit zou bevallen en of ik de nummers live beter zou vinden dan op het album.

Maar voordat ik daar achter zou komen moesten we eerst het voorprogramma aanschouwen. The Vintage Caravan is een IJslandse band die psychedelische (hard)rockband met progressieve invloeden. Het is dan ook geen onlogische opener voor de avond. De nummers zijn vrij stevig en klinken best goed, ik zag dan ook een groot deel van het publiek enthousiast met de hoofden knikken. Dit wordt nog eens versterkt door de zeer energieke podiumpresentatie van het trio, ze doen echt hun best om er een mooie show van te maken. Daarnaast weten de mannen ook nog eens uitstekend hun instrumenten te bespelen, vooral de gitaar riffs van Óskar Logi vond ik erg sterk, maar ook de drums en basgitaren zijn uitstekend en zorgen voor een uitstekende ritmesectie. Na drie kwartier te hebben gespeeld neemt de band afscheid onder luid applaus van het publiek, het was echt een prima voorprogramma en de moeite waard om thuis nog eens te beluisteren. Daarna was het tijd voor een korte ombouw en was het vooral wachten op de band waar iedereen voor kwam.

Na, voor mijn gevoel, een kwartier wachten ging het licht van de zaal uit en was het tijd voor Opeth om het podium te betreden, gesterkt met een groot scherm achter het podium. Met het introliedje ‘Livets Trädgård’, van het laatste album, werd de band onder luid applaus ontvangen en leek het technisch even mis te gaan waarna de band even verward om zich heen keek. Dit bleek echter een grapje want precies op het juiste moment begon de band met het spelen van ‘Svekets Prins’. Direct werd dus een van mijn vragen beantwoord, de nieuwe songs werden in het Zweeds gezongen. Persoonlijk had ik het liever in het Engels gehoord maar ik moet eerlijk zeggen dat ik mij er niet echt aan heb gestoord. Wel moest Åkerfeldt’s stem nog even warm worden want hij had de eerste paar liedjes een aantal onzuivere noten te pakken, geen grote schuivers maar toch hoorbaar. Ook het geluid had wat tijd nodig voordat het goed klonk, van mensen die elders in de zaal stonden hoorde ik zelfs dat het geluid bij hun het hele optreden matig was en dat vooral de gitaren van Fredrik Åkesson tijdens zijn solo’s nauwelijks hoorbaar was.

Muzikaal gezien viel er echter helemaal niets te klagen, Opeth verkeerd in bloedvorm en wist mij, en het publiek, te verbazen. Vooral de drums van Martin “Axe” Axenrot en basgitaar van Martin Mendez komen live beter tot leven dan op de albums, maar dat komt misschien ook omdat je ze ziet spelen. Na het hardere ‘The Leper Affinity’ en ‘Hjärtat Vet Vad Handen Gör’ wordt er voor het eerst door Åkerfeldt gesproken. Mensen die eerder een optreden hebben gezien van Opeth weten dat deze interacties met het publiek inhoudelijk weinig voorstellen, maar wel altijd vermakelijk zijn. Zo heeft hij deze avond gepraat over shitverhalen, of hij een witte of zwarte broek zou aantrekken, dat hij in Utrecht naar de bioscoop is geweest (‘Once Upon A Time In Hollywood’), en dat hij niet begrijpt waarom mensen hun muziek zo goed vinden. Hoewel de zanger/gitarist tijdens het spelen weinig beweegt is hij door zijn droge humor toch een populaire frontman geworden. Uiteindelijk komt er natuurlijk niemand voor zijn praatjes, maar enkel voor goede muziek. Zo gezegd, zo gedaan. Met onder andere de sterke liedjes ‘Reverie/Harlequin Forest’, ‘Hope Leaves’, en ‘The Lotus Eater’, speelt de band een aantal oudere nummers en (duidelijk) publieksfavorieten.

Daarnaast speelde de band ook wat minder populaire materiaal wat mensen misschien niet hadden verwacht, zoals ‘Nepenthe’ en ‘Moon Above, Sun Below’. Toch kwamen deze songss live helemaal tot leven, hoewel het echt niet de makkelijkste deuntjes zijn. Met het sterke ‘Allting Tar Slut’ sluit de band af en doen vervolgens alsof ze naar huis gaan, maar uiteraard kwamen de mannen nog terug het podium op voor twee toegiften. Na het spelen van ‘Sorceress’ en publieksfavoriet ‘Deliverance’ kwam er toch echt een einde aan deze mooie avond, het publiek was het daar zeker mee eens wat het applaus galmde nog lang door in de zaal. Ik kon enkel concluderen dat Opeth veel beter was dan ik had verwacht, en dat ik ook de het nieuwe spul live ontzettend goed vond klinken. Ja, ik kan echt terug kijken op een fantastisch optreden waar ik nog lang van zal nagenieten.

Check de onderstaande socials voor meer informatie over Opeth.