Na, voor mijn gevoel, een kwartier wachten ging het licht van de zaal uit en was het tijd voor Opeth om het podium te betreden, gesterkt met een groot scherm achter het podium. Met het introliedje ‘Livets Trädgård’, van het laatste album, werd de band onder luid applaus ontvangen en leek het technisch even mis te gaan waarna de band even verward om zich heen keek. Dit bleek echter een grapje want precies op het juiste moment begon de band met het spelen van ‘Svekets Prins’. Direct werd dus een van mijn vragen beantwoord, de nieuwe songs werden in het Zweeds gezongen. Persoonlijk had ik het liever in het Engels gehoord maar ik moet eerlijk zeggen dat ik mij er niet echt aan heb gestoord. Wel moest Åkerfeldt’s stem nog even warm worden want hij had de eerste paar liedjes een aantal onzuivere noten te pakken, geen grote schuivers maar toch hoorbaar. Ook het geluid had wat tijd nodig voordat het goed klonk, van mensen die elders in de zaal stonden hoorde ik zelfs dat het geluid bij hun het hele optreden matig was en dat vooral de gitaren van Fredrik Åkesson tijdens zijn solo’s nauwelijks hoorbaar was.

Muzikaal gezien viel er echter helemaal niets te klagen, Opeth verkeerd in bloedvorm en wist mij, en het publiek, te verbazen. Vooral de drums van Martin “Axe” Axenrot en basgitaar van Martin Mendez komen live beter tot leven dan op de albums, maar dat komt misschien ook omdat je ze ziet spelen. Na het hardere ‘The Leper Affinity’ en ‘Hjärtat Vet Vad Handen Gör’ wordt er voor het eerst door Åkerfeldt gesproken. Mensen die eerder een optreden hebben gezien van Opeth weten dat deze interacties met het publiek inhoudelijk weinig voorstellen, maar wel altijd vermakelijk zijn. Zo heeft hij deze avond gepraat over shitverhalen, of hij een witte of zwarte broek zou aantrekken, dat hij in Utrecht naar de bioscoop is geweest (‘Once Upon A Time In Hollywood’), en dat hij niet begrijpt waarom mensen hun muziek zo goed vinden. Hoewel de zanger/gitarist tijdens het spelen weinig beweegt is hij door zijn droge humor toch een populaire frontman geworden. Uiteindelijk komt er natuurlijk niemand voor zijn praatjes, maar enkel voor goede muziek. Zo gezegd, zo gedaan. Met onder andere de sterke liedjes ‘Reverie/Harlequin Forest’, ‘Hope Leaves’, en ‘The Lotus Eater’, speelt de band een aantal oudere nummers en (duidelijk) publieksfavorieten.

Daarnaast speelde de band ook wat minder populaire materiaal wat mensen misschien niet hadden verwacht, zoals ‘Nepenthe’ en ‘Moon Above, Sun Below’. Toch kwamen deze songss live helemaal tot leven, hoewel het echt niet de makkelijkste deuntjes zijn. Met het sterke ‘Allting Tar Slut’ sluit de band af en doen vervolgens alsof ze naar huis gaan, maar uiteraard kwamen de mannen nog terug het podium op voor twee toegiften. Na het spelen van ‘Sorceress’ en publieksfavoriet ‘Deliverance’ kwam er toch echt een einde aan deze mooie avond, het publiek was het daar zeker mee eens wat het applaus galmde nog lang door in de zaal. Ik kon enkel concluderen dat Opeth veel beter was dan ik had verwacht, en dat ik ook de het nieuwe spul live ontzettend goed vond klinken. Ja, ik kan echt terug kijken op een fantastisch optreden waar ik nog lang van zal nagenieten.