Voor een staaltje modern benaderde progressieve metal kunnen we bij het Finse Oddland terecht. De band maakte een puike indruk op ProgPower EU in 2013. Hun debuut ‘The Treachery Of Senses’ maakte in 2012 diepe indruk op ondergetekende, de opvolger ‘Origin’ bewees in 2016 dat de muziek van de Finnen geïnspireerd wordt door bands als Leprous, Opeth, Tool en Pain Of Salvation, maar dat ze een eigen koers varen met composities die uitdagend en grillig zijn.

Dit derde album ‘Vermilion’ is een neerslag van de muzikale evolutie van de laatste jaren. Sinds het vorige album uitkwam, heeft Oddland veel getoerd, o.a. met bands als Persefone, Soen, Leprous, Swallow The Sun en Omnium Gatherum. De productie was ditmaal in handen van Carson Slovak en Grant McFarland en dat staat voor een gortdroog geluid (drums) en drassige, laaggestemde gitaren. Het is even wennen, maar de songs van Oddland zijn altijd al flink gevuld geweest met allerlei (bij)geluidjes en technische snufjes, dus bijten we gezwind door de zure appel, om later de volle smaak tot zijn recht te laten komen.

Op dit album staat de track ‘Vermilion’ centraal, een uitgebreide stoot inspiratie die je 25 minuten op het puntje van de stoel houdt, met differentiële sferen en overgangen. Het eerste deel is een veredeld intro met piano, zwervende baspatronen en een vleugje symfo. Het zijn echter de zware riffs van het tweede deel ‘Below’ die een kenmerk van deze schijf gaan worden. De zang klinkt eerst vrij onduidelijk en achteraan in de mix, tot zanger/gitarist Sakari Ojanen zijn kalme, zelfbewuste zanglijnen gaat hanteren. De moderne tendens uit zich in invloeden uit djent en er worden zelfs enige grunts in de blender gesmeten. Het arty-farty randje is ook nog aanwezig, dat merk je in het gesofistikeerde drumwerk van deel drie ‘The Walls Of The Mind’. Piano en violen gaan het gevecht aan met de drassige riffs en de wulpse ritmiek. Het akoestische gitaarstuk wordt verfraaid met zwevende solo’s als moment om diep adem te halen. Weer de schrille klanken van djent en heel veel vervormingsnufjes in het vierde deel ‘Feed The Void’. Gelukkig is er ook veel warmhartige, lijzige zang om de draad terug op te nemen.

De laaggestemde, hoekige gitaarstijl wordt aangehouden in het langste – en misschien wel het mooiste – stuk van de mammoettrack ‘Emancipator’, want daar is de charmante zang in de meerderheid en is de gitaarsolo een beauty. Vervolgens zijn er nog drie songs die op zichzelf staan. ‘Pathway’ is simpelweg een kalme Opeth track (maar heel mooi), in ‘Resonance’ gooit men alle remmen los met percussie, dissonante gitaren en wijds gezongen tekst. Het klinkt bij momenten een beetje mechanisch. Ook de laatste track ‘Unity’ heeft die klank, gelardeerd met nerveuze stop & go riffs en progressieve gitaarkrabbels dien je het hoofd bij de les te houden, al is de gitaarsolo wederom de beloning. Zoals je merkt blijft Oddland een eigenzinnige band in het progressieve metal genre en daar hebben we alle respect voor.