Wat is dat toch met Derek Sherinian (Sons Of Apollo, ex-Dream Theater), die ik inmiddels op bijna elk prog-metal plaatje voorbij zie komen als gastartiest? Zou hij zoveel vrienden hebben? Of is het gewoon makkelijk om hem te ‘overtuigen’ om op je album te komen spelen? Hoe dan ook, de voor mij volledig onbekende band Odd Dimension pronkt met zijn naam in de informatie die ik van ze krijg. Op zich natuurlijk niets mis mee, maar het is wel opmerkelijk hoe vaak de toetsenist de afgelopen jaren als gastartiest heeft bijgedragen aan de albums van relatief onbekende bands. En laten we eerlijk zijn, als Sherinian op je album speelt dan valt meer op dan bij Gabriele Ciaccia, de vaste toetsenist van de band. Toch vind ik het wel jammer dat het een marketing stunt aan het worden is. Het derde album van de Italiaanse heren zal in ieder geval niet veel beter of slechter worden van een korte keyboard solo van een herkenbare naam.

Oké, genoeg gezeur, laten we het hebben over de muziek. ‘The Blue Dawn’ is eigenlijk een heel typisch prog-metal album, eentje waar er al heel veel van zijn gemaakt. Misschien net iets te veel Dream Theater, Pagan’s Mind en Circus Maximus, en iets te weinig vernieuwing of indrukwekkende technische instrumentale kunde. Maar, eerlijk is eerlijk, de band presteert uitstekend binnen de gezette kaders. De band kiest er voor om technisch binnen het bereik van hun eigen kwaliteiten te blijven, verwacht dan ook geen onmogelijk klinkende instrumentale passages. Toch worden solo’s en instrumentale stukken niet geschuwd maar blijven ze bescheiden en relatief simpel. Instrumentaal staat het eigenlijk gewoon als een huis. Ook de productie mag er wezen, deze klinkt gelikt en is echt uitstekend, en zelfs de vocalen zijn heel aardig. In dat laatste zit echter wel een addertje onder het gras, ik vind namelijk dat zanger Jan Manenti in principe wel een fijne stem heeft en toonvast is, maar ik heb het gevoel dat hij zijn eigen zangkwaliteiten soms een beetje overschat. Hierdoor probeert hij dingen te doen die helemaal niet nodig zijn en ook niet mooi klinken. Om maar even een cliché uit de kast te halen; less is more.

Odd Dimension mag tevreden zijn met het eindresultaat, ‘The Blue Dawn’ is een prima album die bij de weinig eisende prog-fan wel in de smaak zal vallen. Toch wil ik daar wel een kanttekening bij plaatsen. Ik merkte namelijk dat de muziek me snel verveelde, alsof ik het allemaal al een keer eerder heb gehoord. Het daagt me gewoon niet genoeg uit. Leuk voor op de achtergrond, op een festival, of als voorprogramma van een andere band, maar het is geen muziek die ik zelf op zou zetten. Daar is het gewoon simpelweg niet interessant genoeg voor. Dat zal niet voor iedereen een probleem zijn maar voor de progsnob zal dat wellicht anders zijn. Een goede score is wel verdiend maar het is zeker geen topper.