Toen we het vorige album ‘Starlight & Ash’ in 2022 bespraken, opperden we nog optimistisch dat de veel zachtere, gesofistikeerde plaat mogelijk zou aanslaan bij een breed publiek, maar dat was niet het geval. Nochtans had de Amerikaanse band met componist/drummer/pianist Dobber Beverly en zangeres Cammie Gilbert als blikvangers vanaf het tweede album ‘Winter’ de verkoopcijfers in stijgende lijn zien gaan en was er veel respect voor Oceans Of Slumber. Het leidde zelfs tot een breuk met Century Media, zodat dit zesde studioalbum ‘Where Gods Fear To Speak’ een nieuwe start is bij Season Of Mist.

Heel wijs zijnde heeft de band (met weeral twee nieuwe gitaristen) nu terug gekozen voor lekker zinderende doom riffs en progressieve invloeden in de inventieve muziek. Als vanouds dus. Met uiteraard de typische, emotionele zang van Cammie nog steeds als grote charme. We worden al gerust gesteld met opener en titeltrack ‘Where Gods Fear To Speak’ want een mooie heldere gitaartokkel leidt naar doom riffs en de zang van Cammie heerst. Er is een repliek van grunts en voor het eerst heeft Cammie zich daar ook aan gewaagd. Ik vind het soms nogal gekunsteld, al staat ze haar mannetje. Voor de rest prima verfijnde gitaarsolo’s en een doomkarakter dat aanspreekt. In het tweede nummer verwelkomt men de eerste gastzanger en dat is niemand minder dan Fernando Ribeiro van Moonspell die zowel grunts als cleane zang inbrengt. Het nummer heeft een broeierig timbre en er gebeurt heel veel in, ook qua diverse vocalen. ‘Don’t Come Back From Hell Empty Handed’ is dan weer de bijna enige track waarin orkestratie wat op de voorgrond treedt. Filmmuziek is altijd een belangrijke invloed voor schrijver Dobber geweest en dat blijkt hier. Je zou dit een doomachtige ballade kunnen noemen, maar wel met heel interessante wendingen. Ondanks het feit dat dit album dus terug heavy is, zijn er ook genoeg kalme momenten op te vinden, alleen zijn die nu beter gedoseerd en simpelweg erg mooi. Het zwoel gezongen ‘Wish’ (erg pakkend refrein) en het daaropvolgende ‘Poem Of Ecstasy’ (de tweede single) zijn daar goede voorbeelden van. In dit laatste monden de vervormde stemmen nogal uit in een ratjetoe chaos van potsierlijke aard, maar verder geen klachten. Ook de twee volgende songs zijn vrij kalm, met in ‘I Will Break The Pride Of Your Will’ klassieke piano plus zang. De riffs staan terug centraal in ‘Prayer’, wanneer de tweede gastzanger aantreedt en dan is niemand minder dan Mikael Stanne van Dark Tranquillity. Ook hij doet grunts, maar later haalt hij zijn prachtige cleane zang boven in een welhaast sentimenteel duet met Cammie. ‘The Impermanence Of Fate’ is een afsluiter waarin alles aan bod komt, ook een erg sterke song. En dan is er nog de traditie om aan elk album een cover toe te voegen. Ditmaal is dat ‘Wicked Game’ van Chris Isaak, volgens de band opgenomen als toemaatje in de studio in Bogota wanneer de rest al opgenomen was. Het is een prachtige, stripped off versie met piano en dezelfde ‘snik in de stem’ als het origineel. Hopelijk wint Oceans Of Slumber terrein terug met ‘Where Gods Fear To Speak’, want ze verdienen het.