Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Oceans Of Slumber – Starlight And Ash
Century Media Records
Release datum: 22 juli 2022
“Grotendeels leunt dit album op de voortreffelijke zang van Cammie, veel sfeer en gedistingeerde composities waarin de band zich heel bekwaam toont”
8.3/10
Vera Matthijssens I 1 augustus 2022

Oceans Of Slumber leerden we kennen als eigenzinnige band met tal van invloeden. Soms waren er zware doom invloeden, structuren waren geregeld progressief, maar de stem van Cammie Gilbert stond centraal sinds ‘Winter’ uit 2016. Hoofdcomponist Dobber Beverly is heden ten dage getrouwd met de zangeres die zich Cammie Beverly mag noemen. Men kondigt aan dat men zich opnieuw uitgevonden heeft. De – inderdaad indrukwekkende – zang van Cammie staat nog meer centraal en ‘Starlight And Ashes’ gaat de richting uit van songwriters als Nick Cave en Leonard Cohen. Metal is enkel te bespeuren in sporadische riffs in bepaalde songs.

Het blijft toch wel een intrigerende band en de kalme muziek is erg mooi en komt uit het diepste van hun ziel. Voor wie zich in deze verhalende stijl wil verdiepen in de verhalen over een denkbeeldig kuststadje in het zuidwesten van de VS, en diens inwoners, heeft er een serieuze kluif aan, met de nodige mystiek en dreiging gekruid, want in feite gaat dit album over het verwerken van trauma’s uit de jeugd. Rustige piano, drums en zang beheerst ‘The Waters Rising’, daar komt nog wat ambient synth bij in ‘Hearts Of Stone’, om daarna heel sensitief uit de hoek te komen in ‘The Lighthouse’. De trage, welhaast bezwerende gitaarnoten van ‘Red Forest Roads’ monden pas naar het einde uit in wat vlugger drumwerk. Bezwerend is ook de repetitieve zin ‘sometimes we forget, sometimes we regret’ in ‘The Hanging Tree’, terwijl koorzang in ‘Salvation’ een sfeervolle additie is. Bijna de enige zware riffs zijn te vinden in ‘Star Altar’. Een mooie ode aan alle mensen die ons verlaten in dit leven is het piano intermezzo ‘The Spring Of ‘21’. Ook ‘Just A Day’ vangt aan met piano, maar dat is dan weer een song waarin nog enige doomglans is. De versie van ‘House Of The Rising Sun’ is prachtig, ook vanwege de strijkers en keyboards. ‘The Shipbuilder’s Son’ heeft een knappe, gewichtige apotheose met symfonische bombast, maar grotendeels leunt dit album op de voortreffelijke zang van Cammie, veel sfeer en gedistingeerde composities waarin de band zich heel bekwaam toont. In elk geval is het album heel toegankelijk en dit zal mogelijk deuren openen naar een breder publiek.