Het is een verhaal vol romantiek hoe zangeres Cammie Gilbert en componist/drummer Dobber Beverly een aantal jaren geleden naar elkaar toe groeiden, eerst als muzikant/artiest, daarna ook in de liefde. Dit koppel is natuurlijk nog steeds de kern van Oceans Of Slumber, maar alle muzikanten van de vorige albums zijn vervangen door nieuwe. Nieuwe krachten dus op gitaren, bas en toetsen. Om te benadrukken dat Oceans Of Slumber meer dan ooit zichzelf is gebleven, heeft dit vierde studioalbum geen titel, maar is het simpelweg naar de bandnaam vernoemd.

Aan inspiratie geen gebrek, want twee jaar na ‘The Banished Heart’ is er terug 72 minuten intrigerende en uitdagende muziek welke meestal enkele luisterbeurten vergt vooraleer ze tot volle wasdom komt. Zo is het altijd geweest en ook nu. Er wordt met een overvloed aan stemmingen, ritmes en contrasten gegoocheld, zodat de noemer progressieve metal nog het meest de lading dekt. Trots meldt Dobber ook dat de eindmix en mastering ditmaal in handen was van Dan Swanö, een man die hij bewondert voor zijn producties voor o.a. Dissection en Opeth, maar ook het recente werk van Insomnium is niet aan zijn aandacht ontsnapt.

Een nieuw hoofdstuk breekt dus aan voor de Amerikanen uit Texas, maar diegenen die al eerder met plezier deze behoorlijke kluif begonnen te verslinden, zullen ook nu zeker aan hun trekken komen. Openingstrack ‘The Soundtrack To My Last Day’ (ja, de thematiek blijft donker!) imponeert meteen met heldere gitaren, mediumtempo waarbij alle ruimte gegeven wordt aan Cammie’s passionele zang. Maar later is er opeens een uitval met grunts en drassige riffs die de intensiteit van Novembers Doom benadert. Inderdaad, in vele songs zijn de verwoestende grunts en bijhorende muzikale heftigheid gelukkig nog steeds present. Cammie manifesteert zichzelf meer en meer als een prominente zangeres die veel kwijt wil aan ons, de band is haar uitlaatklep. De werkwijze van (vroege) Opeth schemert door in de opbouw van sommige songs: Mooie semiakoestische passages gaan plots over in wilde solo’s, dan weer grunts en opruiende passages.

Er is ook veel variatie. ‘A Return To The Earth Below’ en het beklijvende maar rustige ‘To The Sea’ – met zowel bluesinvloeden als ambient klanken – leunen volledig op Cammie’s zang. Aan de andere kant van het spectrum zijn er twee instrumentale songs. ‘Imperfect Divinity’ is ambient en atmosferisch. Later is het ingetogen ‘September’ een vrij lang piano intermezzo (met beetje strijkers). Opvallend is het nummer ‘The Colors Of Grace’ want daarin zingt Cammie een (rustig) mooi duet met Mick Moss (Antimatter), zodat we in de plaats van grunts eens cleane mannenzang krijgen naast die van Cammie. Er zijn ook twee songs die experimenteel zijn en zoveel van de hak op de tak springen dat het moeilijk volgen is. Bij het onrustige ‘The Adorned Fathomless Creation’ valt mijn euro voorlopig niet. Misschien moet ik dit geintje wel begrijpen met zo’n titel. Ook in ‘Total Failure Apparatus’ ben ik soms het spoor bijster. Maar deze speelse gesel wordt gesublimeerd door het zalven tijdens het trage, slepende ‘The Red Flower’ en een puike cover van het Type O’Negative nummer ‘Wolf Moon’ met zijn herkenbaar orgeltje en strakke riffs.