Er broeit al geruime tijd iets in de etnische underground. Zoals alles in deze wereld meer extreem begint te worden, zo stonden er inmiddels ook een aantal folkloristische gezelschappen op die wel heel ver gaan in zich inleven in de natuur, zodat we allerminst nog van metal kunnen spreken. Toch blijkt dit wel degelijk aan te slaan bij een deel van het volk dat zich liefhebber van het hardere genre noemt. Misschien is het de verwantschap met Noordse mythologie en Vikingen, misschien is het een interesse die gevoed wordt door series als Vikings, Britannia en meer van die dingen met een vleugje mystiek. Feit is dat authentieke folk niet alleen meer aanslaat bij geitenwollensokkenlui.

Het succes van Wardruna en Heilung is ook Napalm Records niet ontgaan en nu hebben zij hun eigen ontdekking in dat genre een contract aangeboden. Nytt Land komt ook uit het Hoge Noorden, maar in dit geval wel uit het onherbergzame Siberië. Met ‘Ritual’ zijn ze al toe aan hun zevende album. Het duo bestaat uit het echtpaar Anatoly ‘Shaman’ Pakhalenko en Natasha ‘Baba Yaga’ Pakhalenko die nog steeds in een onherbergzaam klein dorpje wonen. Hun muziek wordt geïnspireerd door de natuur die hun habitat is: oneindige wouden, dieren, zelfgemaakte en/of authentieke instrumenten, veel percussie, trommels en keelgezangen. De teksten gaan terug naar de Noordse mythologie en de Oude Edda geschriften.

Zelf noemen ze het ‘Shamanic Dark Folk’ en daarvan is het openingsnummer ‘Ritual’ meteen een perfecte blauwdruk. Heel dit album lijkt namelijk wel een ritueel en wanneer je de videoclip bekijkt kom je in een andere wereld terecht: de wereld van Nytt Land. Kraaien, raven en andere geluiden uit de natuur worden gemengd met veel tromgeroffel en eerie etnische zang, al zit er in de vrouwenzang altijd een Slavische weemoed. De volgende songs zijn sterk op repetitieve percussie geënt en ook de etherische keelgeluiden blijven prominent aanwezig. ‘Dead Man’s Dance’ brengt wat afwisseling, met fluitspel en tagelharpa (of talharpa, een lier met vier snaren, bespeeld met strijkstok) en mondharp. Ook in het tragere ‘Blood Of The North’ is een strijkinstrument te horen. De acht songs zijn vrij duister, zij leiden ons naar een spirituele wereld die je omarmt of verwerpt. Met een open geest de muziek ‘ondergaan’ is het beste, nadien kan je beslissen of dit aan jou besteed is of niet. Vandaar dat we er ook geen score op plakken. Het is heel goed gedaan in het genre, al blijven Wardruna en Heilung de toppers, maar daar moesten we in het begin ook aan wennen, dus misschien wacht ons nog een groeifase.