Sommige zaken zijn logisch, je noemt je tweede album ‘II’ en je nieuwste album ‘III’. De reden waarom het Deense Now Or Never echter besloot de naam te veranderen in NoN, ontglipt mij dan weer qua logica. Herstart? Een band die dezelfde naam gebruikt en de rechten heeft? Afijn, NoN (of Now Or Never) ontstond in 2012. Opgericht door twee voormalig leden van de bekendste Deense rockband Pretty Maids, gitarist Ricky Marx en bassist Kenn Jackson. Laatstgenoemde heeft ondertussen zijn biezen al weer gepakt bj NoN overigens. Marx is in de huidige line up de enig overgebleven Deen. Naast hem vinden we de Franse zanger Steph Honde en drummer Ranzo. De gelederen worden gesloten door de Zwitserse bassist Claudio Nasuti.

De stijl van de band ontloopt die van Pretty Maids maar weinig. Zanger Steph Honde heeft qua stemgeluid wel wat weg van Maids zanger Ronnie Atkins. Naar goed voorbeeld opent NoN ook furieus en overtuigend met ‘Two Worlds Away’. De midden passage in dit nummer is echt gaaf met een aantal gesproken dialogen erin verwerkt. Van dezelfde kwaliteit zijn ‘Circle Of Pain’ en ‘Point Of No Return’. Hiernaast is de stevige ballad ‘Eyes Of A Child’ prima te verteren, Marx legt hier een heerlijke solo neer. Alleen de cover ‘Ordinary World’ (Duran Duran) had achterwege mogen blijven. Productioneel zit het wel goed door de bemoeienis van ene Jacob Hansen. Deze topproducer heeft geen verdere introductie nodig lijkt mij.  NoN heeft met ‘III’ dus best een lekker album in elkaar gedraaid. Gedegen composities en goede uitvoering. De originaliteitsprijs gaat NoN zeker niet winnen. Hiervoor is er iets te nadrukkelijk gespiekt bij de Deense collegae. Als dat je allemaal geen barst kan schelen, dan haal je met ‘III” een stevig en overtuigend melodieus rock album in huis.