Nocturnal Breed is een van die bands waar ik al heel lang een boontje voor heb en dat is niet per se omdat zij baanbrekende albums of instant klassiekers uitbrengen, maar omdat ik als regelrechte black/thrash fan omver geblazen werd door hun onverwachte, wervelende debuut `Aggressor` uit 1997, waarin bands als Kreator, Venom en Sepultura bejubeld worden. In hun beginjaren brachten zij nog regelmatig een album uit, maar sinds 2000 nemen ze gemiddeld zeven jaar de tijd om een plaat op de markt te pleuren. De nieuwe `We Only Came For The Violence` heeft `maar` vijf jaar geduurd en het was zoals altijd weer uitkijken welke oorlog de Noorse barbaren nu weer gingen uitvechten.

Na de verplichte intro krijgen we onmiddellijk een onverbiddelijk inferno van vlijmscherpe gitaren, kletterende drums en giftige thrash vocalen te verwerken. Met `Choke In Blood` wordt het pad geëffend voor een kleine vijftig minuten van dit oor splijtende geweld. Stil blijven zitten is geen optie gedurende deze helletocht. Met de titelsong krijgen we een heavy metal anthem op speed met een Carpathian Forest randje. Die heavy metal invloeden zullen nog vaak terugkomen zoals in de hoofdriff in het korte `Desecrator`, in het tragere `Sharks Of The Wehrmacht`, dat gerust een ruige Accept song zou kunnen zijn en in `Can`t Hold Back The Night`, een andere ode aan het genre en meteen een van de toppers op het album, al kan ik wel een hoogtepunt of tien opsommen. Er wordt gesoleerd dat het een lieve lust is, je herbeleeft de speed metal jaren en je hoort zoveel klassieke bands passeren, die ik niet ga benoemen want het moet voor jullie ook leuk blijven, dat je er letterlijk bang van wordt.

Is het allemaal werkelijk fantastisch? Misschien dat er tussen de dertien nummers wel een of twee nummers als fillers beschouwd zouden kunnen worden, maar dat is spijkers op laag water zoeken. `We Only Came For The Violence` is simpelweg een ongecontroleerde aanval die onschuldige slachtoffers en een hoop nevenschade maakt. Wie daar niet in mee wil, mag andere oorden opzoeken. Check ook even de niet zo fijnzinnige, maar in mijn ogen op een ziekelijke manier prachtige albumhoes. Liefhebbers van Accept tot Nifelheim, van Gehennah tot Gospel Of The Horns en alles daartussenin worden vriendelijk verzocht om deze plaat te kopen. Een topper in z`n genre en verplicht om af te spelen met de volumeknop op 11