Drie jaar na ‘Totholz (Ein Raunen Aus Dem Klammwald)’ heeft het intrigerende Duitse collectief Nocte Obducta weer voldoende inspiratie gebundeld om ons hun dertiende (!) album te presenteren. Dat betekent bijna een uur uitstekende avant-garde black metal, want de band is altijd meesterlijk geweest in het sublimeren van hun woestheid met fraaie verrassingen. Daar vormt ‘Irrlicht (Es Schlägt Dem Mond Ein Kaltes Herz)’ geen uitzondering op.

‘Zurück Im Bizarren Theater’ smijt zich vrijwel meteen volledig met vrij ruwe, dissonante gitaren en zwartgeblakerde screams, van Torsten, maar weldra ontwikkelt zich zwevend gitaarspel dat er onverstoorbaar doorheen meandert. Dat is heel kenmerkend voor de band en men focust zich niet op snelheid, wel op intensiteit. Ook een passage waar men even pauzeert om tokkelende gitaren in te brengen ontbreekt niet. Zo laat het geluid een verheven en zelfs spacey indruk na. Nog meer huilende gitaarklanken met noten die lang aangehouden worden in ‘Von Stürzen In Mondmeere’, met dien verstande dat je soms ook een pak rammel krijgt met woeste knekelzang. Diffuus als de titel ‘Rot Und Grau’ vangt dit nummer theatraal aan, maar samen met de heftigheid van black metal, zijn er in de muziek altijd veel tempo- en sfeerwisselingen. Hier horen we ook een griezelig gesproken fase (steeds in het Duits) en naar het einde toe zelfs vredige cleane zang. Op die manier verenigt Nocte Obducta Pink Floyd en black metal. Het korte ‘Der Greis Und Die Reiterin’ kent de energie van punk en is uitzonderlijk snel. ‘Der Alte Traum’ is nog een lang stuk met alle wisselende ingrediënten en zelfs een vleugje progressieve aanpak wegens het complexe karakter. ‘Bei Den Ruinen’ is andere koek, want het verval wordt treffend weergegeven in een morbide track met semicleane knekelzang en gesproken stukken. Mysterieus en weemoedig trekt dit traag aan ons voorbij. De afsluiter ‘Noch’ is een tien minuten lange kanjer. Het stuwende nummer kent ook veel zweverige elementen – keyboards worden hemels gebruikt – en vanuit een keyboardpatroon ontspruit zich na een viertal minuten een gitaarmelodie die in de rest van de song telkens wederkeert als leidmotief. Wat is dit een verrukkelijke melodie!

Net wanneer je denkt dat je het recept van Nocte Obducta beet hebt, zorgen zij toch weer voor een verrassing die je met open mond achterlaat. Een topper in de Duitse avant-garde black metal scene, en het vreemde is dat dit vooral te danken is aan hun toevoeging van genrevreemde sferen en elementen.