In de muziekwereld is het lang niet altijd zo dat de eerste indruk correct is. Een plaat die in eerste instantie vol potentie klinkt kan na tien keer naar voren komen als een flauwe hap, en soms klinkt een album in den beginne helemaal bout en verandert dat in de loop der tijd in één van je favoriete albums. No Such Season doet niet aan dat soort dingen en hun debuutalbum ‘U.A.F.’ klinkt al gelijk zoals hij bedoeld is: rauw en naar meer.

Wat er nou precies zo lekker klinkt aan dit album is eigenlijk een combinatie van factoren. No Such Season speelt een smoezelige vorm van metal waarbij de gitaar je met zijn zware en Sabbathiaanse riffs beetpakt en in een roes brengt, terwijl de ongezouten, grungy zang van Aaron Sparks weinig melodie bevat en je met zijn ongetemdheid goed bij de les houdt. De strakke ritmesectie zorgt voor die extra bite. De donkere sludge metal die de band neerzet voelt aan als een driftige scrub-sessie waarbij niet alleen dode huidcellen worden weggevaagd, maar waarbij afgestorven hersencellen weer enigszins nieuw leven wordt ingeblazen. Omdat de meeste tracks vrij kort zijn en Sparks vaak roept in plaats van zingt voelt de muziek ook punkerig aan.

‘U.A.F.’ is een prima binnenkomer en ook al klinken de nummers ernstig en hebben ze over het algemeen een boodschap die grimmig en onaardig is, er hangt ook een sfeer van luchtigheid omheen. No Such Season neemt zichzelf duidelijk niet te serieus, maar wel zo serieus dat ze een volwassen, pakkend album hebben afgeleverd, dat nieuwsgierig maakt naar wat hun volgende wapenfeit gaat zijn.