Een metalband zonder gitaar, kan dat wel? Als er iets is wat metal maakt tot wat het is, dan is het wel de elektrische gitaar. Distortion, overdrive, lager gestemd, noem het allemaal maar op, het hoort erbij. Mijn scepsis bij mijn eerste kennismaking met No Spill Blood, nu bijna zes jaar geleden op het Roadburn Festival, had alles te maken met deze “traditie”. Dit was een band die met drums, bas en een batterij synthesizers pretendeerde metal te spelen. Ja, ja… onmogelijk! Na een paar minuten kon er weer een vooroordeel de prullenbak in, dit Ierse trio bewees dat het wel degelijk kon, gitaarloze metal. Ik citeer even uit eigen werk:

De stuwende spacerock meets metal-house bracht ons terug naar de tijd van de Atari spelcomputers. No Spill Blood creëert een nieuwe heavy metal soundtrack bij Space Invaders en die klinkt goed!

Na Roadburn 2017 werd het stil rond No Spill Blood. Ik was ze eigenlijk al weer vergeten tot het Finse label Svart Records, dat zich de laatste jaren niet alleen in bizarre Finse muziek maar ook in onconventionele metal uit alle windstreken specialiseert, een nieuw album van de band aankondigde. Het eerste levensteken in acht jaar.

Acht jaar… de vraag is of er in al die tijd iets is veranderd in het geluid en de aanpak van No Spill Blood. In ieder geval is het uitgangspunt hetzelfde gebleven: de gitaar is nog steeds in geen velden of wegen te bekennen en in de muziek van No Spill Blood klinkt een stevige krautrockinvloed door. Maar de kosmische geluidsgolven en metronoomachtige drumpatronen worden op het nieuwe album ‘Eye Of Night’ doorspekt met een grommende bas en vocalen die bij een willekeurige postmetal of thrash metal band niet zouden misstaan. Matt Hedigan, verantwoordelijk voor zowel de ruige basriffs als de woeste screams, treedt in de voetsporen van een Lemmy Kilmister en een Les Claypool als basspelende frontman, ook al is zijn stijl volledig anders. De vintage synthesizertoevoegingen van Ruadhan O’Meara zorgen voor een heel andere dimensie. Heen en weer pingpongend tussen sleazy B-film soundtracks, experimentele kosmische krautrock à la bijvoorbeeld Cluster en Popol Vuh en abstracte drone-noise is  O’Meara ervoor verantwoordelijk dat No Spill Blood een tamelijk unieke metalband is. Want ondanks alle modulaire sequencers en coole klassieke synthesizergeluiden is dat wat No Spill Blood is: een metalband zonder gitaren en – gelukkig – ook zonder de novelty gekkigheid waarmee No Spill Blood een Iers antwoord op Mambo Kurt of (god betere ‘t) Orgel Joke zou kunnen zijn. De songs waarmee ‘Eye Of Night’ opent zijn wat dat betreft veelzeggend. Op ‘Cradle Scythe’ staat de synthesizer op standje “doom” en in het daarop volgende ‘Anvil Crawler’ krijgen we een idee hoe Slayer zou hebben geklonken met Hanneman en King op toetsen. In het verleden kwam de band gevaarlijk dicht bij de gapende afgrond van de wansmaak, met een af en toe behoorlijk cheesy geluid, maar daar is nu gelukkig weinig van te merken, No Spill Blood anno 2023 neemt de metaltraditie bij de oren en geeft daar op een geheel eigen wijze, wars van conventies, een originele draai aan zonder dat het een parodie wordt. Nou ja, op één nummer na dan. ‘Cimmerian Maw’ is wel een soort van Jan Hammer meets Giorgio Moroder in het kwadraat met een stonede James Last op de achtergrond. Met feedback, dat is dan een soort van goedmakertje, maar tussen alle synth-metal is dit wel een behoorlijk vreemde eend in de bijt. Hoe meer het album het einde nadert, des te meer van dit soort “jammer” momentjes opduiken. Ondanks een paar evidente missers is ‘Eye Of Night’ een leuke, avontuurlijke plaat geworden, de muzikale uitwerking van de Monty Python uitspraak “And Now For Something Completely Different” en alleen daarom al zou iedereen hem moeten horen.