Voordat de show begint hebben we om half zes een interview gepland staan met Nile frontman Karl Sanders, maar wanneer we de tourmanager op de afgesproken tijd bellen krijgen we geen gehoor. We lopen naar de artiesteningang en horen Hate Eternal al soundchecken en vragen een Pools crewlid naar onze contactpersoon, maar deze is nergens te vinden. Even later komen we hem toch nog tegen in de foyer van de Cacaofabriek en we lopen mee naar de backstage alwaar Karl Sanders bij het buffet net een bord eten aan het opscheppen is. We spreken af dat we, wanneer hij klaar met eten is, opgehaald worden uit de foyer. Drie kwartier later zitten we dan eindelijk tegenover Sanders voor een uitgebreid interview dat elders op de site terug te vinden is. De show van de Zwitsers Omophagia moeten we daardoor helaas wel missen, want wanneer we om half acht terug zijn bij de zaal is de band alweer aan het inpakken en loopt de zaal net leeg.

Met Vitriol was ik voorafgaand aan deze avond nog niet heel erg bekend. Hun debuutalbum ‘To Bathe from the Throat of Cowardice’ had ik al wel een paar keer geluisterd, maar de complexe en brute death metal was nog niet echt tot mij doorgedrongen, al klonk de muziek van de band na een paar luisterbeurten zeer veelbelovend. Voor Vitriol is dit de eerste Europese tournee en voor zowel band als fans een eerste persoonlijke kennismaking vanavond, dus ik was benieuwd wat ons te wachten stond. De band rondom gitarist / zanger Kyle Rasmussen en bassist / zanger Adam Roethlisberger lieten er in ieder geval geen gras over groeien en lieten geen spreekwoordelijke spaander heel van het podium. De band serveerde een venijnige kakafonie van technische en woeste death metal en het allesverslindende geluid dat ze met hun scherpe riffs en snelle drumbeats maken is bijna hypnotiserend. Beide zangers spugen hun teksten met giftige intensiteit uit, letterlijk en figuurlijk, want wie te dicht voor het podium staat krijgt een behoorlijke dosis mondvocht over zich heen. Als een bezetene gaat Rasmussen op in een intense uitbarsting van death metal geweld. In de veertig minuten die de band ter beschikking heeft, weet Vitriol zich zonder meer als nieuwe aanwinst voor de death metal scene te etaleren.

Bij Hate Eternal is het altijd afwachten hoe het geluid van de avond is, want wanneer dat niet klopt ontaard de show in één wazige brij. De extreem snelle en complexe death metal komt dan gewoon niet meer goed over en helaas wordt mijn vrees vanavond beantwoord. Het is gewoon niet best wat de mannen uit Florida neerzetten vanavond. Het is weliswaar zeer indrukwekkend hoe drummer John Longstreth zit te drummer, razendsnel en met grote precisie, maar de beste man kijkt er behoorlijk verveeld bij. Het lijkt hem verder ook geen moeite te kosten, maar zelfs als dat zo is, dan mag je er best een show van maken. Contact met het publiek was er bijvoorbeeld niet, terwijl hij met zijn drumstel centraal op het podium in de spotlight zat. Als er één ding opviel is het wel het ontbreken van een tweede gitarist. Telkens wanneer Erik Rutan aan het soleren sloeg, viel het halve geluid weg en hoorde je alleen nog maar drums en een solo en viel het nog meer op dat de basgitaar niet te horen was. En ondanks dat Rutan wel vol gas gaf, kwam de show wat ongeïnspireerd over. Jammer eigenlijk.