Door haar deelname aan het erg succesvolle programma Beste Zangers heeft Nightwish frontvrouw Floor Jansen eindelijk de zo verdiende erkenning in Nederland gekregen en is ze nu niet alleen buiten ons kikkerlandje maar ook binnen onze landsgrenzen een beroemdheid geworden. De media-aandacht was niet van de lucht en ze was dan ook in veel TV-programma’s onderwerp van gesprek. Dit heeft er voor gezorgd dat niet alleen de metal fans, maar ook de overige muziekliefhebbers geïnteresseerd zijn geraakt in haar band Nightwish, zozeer zelfs dat er een extra concert in de Ziggo Dome gepland moest worden (dat overigens ook in no-time uitverkocht was) en dat er een aantal Nightwish nummers plotsklaps in de Top2000 te vinden waren. Daarom hebben ook vele mensen reikhalzend uitgekeken naar dit nieuwe album ‘Human. II: Nature.’, maar het dient wel te worden gezegd dat deze plaat wellicht niet de meest geschikte eerste kennismaking met deze Finse band is.

Ook voor de doorgewinterde Nightwish-fan zal ‘Human. II: Nature.’ enige gewenning vergen, want door zijn behoorlijk progressieve karakter is dit album zeker geen gemakkelijk verteerbare kost geworden en moet ik ook helaas concluderen dat het hoge niveau van voorganger ‘Endless Forms Most Beautiful’ absoluut niet gehaald wordt. Dat liggen een aantal redenen aan ten grondslag: ten eerste duurt de plaat erg lang en is het niveau van het songmateriaal niet altijd even consistent. Erg sterke momenten worden afgewisseld met wat mindere passages en eerlijk gezegd ben ik dat niet gewend van Tuomas Holopainen en zijn makkers. Ten tweede wordt de absolute troef binnen de band, zijnde het nog altijd weergaloze stemgeluid van Floor, verre van optimaal benut. En ten derde worden de progressieve elementen binnen de muziek vaak net iets te ver doorgevoerd waardoor een en ander soms wat onnodig langdradig wordt. Het voorgaande in ogenschouw nemende zou je wellicht verwachten dat Nightwish met deze ‘Human. II: Nature.’ een draak van een plaat heeft afgeleverd, maar gelukkig is daar nu ook weer geen sprake van.

Het album start behoorlijk goed met “Music’, dat na een (iets te) lang atmosferisch intro overgaat in een erg fraai opgebouwde compositie dat zijn climax kent in het heavy laatste gedeelte van het nummer. Ook het navolgende ‘Noise’ is een erg goede track en dit aanstekelijke nummer doet me nog het meest denken aan het materiaal dat er op voorganger ‘Endless Forms Most Beautiful’ te vinden was. Ondersteund door een prima riff en lekkere dreigende zang toont deze song de echte Nightwish identiteit, waardoor het mijns inziens tot de hoogtepunten van ‘Human. II: Nature.’ behoort. Ook op ‘Shoemaker’ toon Floor nogmaals haar geweldige vocale kwaliteiten en het bewijst eens te meer dat Nightwish op zijn sterkst is wanneer zij haar indrukwekkende stemgeluid ten volle mag benutten. Daarom is het totaal onbegrijpelijk dat men er voor heeft gekozen om Troy Donockley de leadzang op het folky en redelijk saaie ‘Harvest’ voor zijn rekening te laten nemen, want na de vocale topprestatie van Floor op ‘Shoemaker’ trekt dit het niveau behoorlijk omlaag.

Gelukkig wordt dit kleine kwaliteitsdipje snel vergeten want het gevarieerde ‘Pan’ laat weer een Nightwish op topniveau horen. Een mooi piano intro wordt gevolgd door fraaie ingetogen zang, waarna het nummer steeds afwisselt tussen heavy en softere passages, die elkaar prima aanvullen. ‘How’s The Heart’ is wederom doorspekt met folk-invloeden en weet me wel te bekoren, mede door zijn lekkere, catchy refrein en de fantastische zang van Floor. Het ingetogen, melancholische ‘Procession’ is qua compositie wellicht niet het beste wat er op deze plaat te vinden is, maar de emotionele vocalen van Floor zijn dat zeker en dat trekt het niveau op van middelmatig naar redelijk goed. Het sterke en gevarieerde ‘Tribal’ en het door Marco Hietala gezongen ‘Endlessness’ sluiten het eerste schijfje van deze dubbelaar af en zijn beide de moeite van het beluisteren meer dan waard. Toch kun je niet anders dan concluderen dat de eerste negen nummers van deze nieuwe Nightwish plaat niet het consistente hoge kwaliteitsniveau hebben van hun vorige albums en dat valt dan toch wel een tikkeltje tegen.

Het tweede schijfje van ‘Human. II: Nature.’ is volledig ingeruimd voor het ruim dertig minuten durende grotendeels instrumentale werkstuk ‘All The Works Of Nature Which Adorn The World’, dat opgedeeld is in acht verschillende stukken, maar die wel degelijk één geheel vormen. Nightwish heeft in het verleden al bewezen om dit soort lange nummers interessant te kunnen houden zoals bijvoorbeeld op ‘The Greatest Show On Earth’, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ‘All The Works Of Nature Which Adorn The World’ bij tijd en wijlen erg langdradig wordt. De sprookjes-achtige, filmische muziek is voor mij gewoonweg niet interessant genoeg om gedurende de gehele tijdsduur te blijven boeien en ik mis zeker ook de vocale invulling van Floor Jansen in deze. Misschien was het verstandiger geweest om alleen het eerste schijfje uit te brengen, want ‘All The Works Of Nature Which Adorn The World’ is toch wel een erg moeilijk te verteren compositie, die vooral de mensen die voor het eerst kennis maken met Nightwish behoorlijk af zal schrikken.

Op ‘Human. II: Nature.’ klinkt Nightwish behoorlijk anders dan op hun vorige platen en ik ben reuze benieuwd in hoeverre de fans dit weten te waarderen. Zoals aangegeven staan er zeker een aantal uitstekende nummers op het album, maar zijn er ook een aantal momenten aan te wijzen die niet erg overtuigend klinken. Wellicht dat bandleider Tuomas Holopainen de enorme aandacht voor Floor Jansen wat wilde afzwakken, want haar bijdrage is mijns inziens veel te beperkt gebleven. Nightwish is op zijn sterkst wanneer zij haar vocale capaciteiten in optima forma kan etaleren en daar heeft zij op ‘Human. II: Nature.’ gewoonweg de ruimte niet voor gekregen. Dat heeft dan ook geresulteerd in een goede, maar zeker geen fantastische nieuwe Nightwish-plaat.