Allereerst mijn excuses voor de lengte van deze review, maar ik vond het nodig.

Wanneer je, zoals ik, niet bepaald enthousiast wordt van de meeste ‘meisjes-metal’ lees dan vooral verder. Wellicht heeft de term ‘meisjes-metal’ enige duiding nodig om uw enthousiasme om verder te lezen te bepalen. In mijn optiek is ‘meisjes-metal’ gepolijste (power/gothic) metal met een meisje, vrouw of iets daar tussenin achter de microfoon. Deze bands zijn veelal succesvol bij de wat jongere metal dames. Die trend hebben wij met Within Temptation natuurlijk zelf veroorzaakt, maar momenteel is er een wildgroei aan dat soort bands. Een korte zoektocht op YouTube resulteert in nogal veel suggesties zoals Unleash The Archers, Beyond The Black, Frozen Crown, Eleine, Temperance, Volturian en ga zo maar door. De lijst is schier eindeloos. Waarom al dat gewauwel over dit type muziek? Wel dit om duidelijk te maken dat deze band, Nightmare, uit een heel ander vaatje tapt, terwijl er wel degelijk een dame de vocalen verzorgt. Zonder de bovengenoemde bands belachelijk te willen maken declasseert Nightmare ze namelijk wel.

‘Aeternam’ is het tweede album van Nightmare met een zangeres in plaats van een zanger (Jo Amore). Toch is dit in geen velden of wegen te vergelijken met de gladde, gepolijste muziek van de bovengenoemde bands. Dit Franse gezelschap is slechts vier jaar na Iron Maiden opgericht, maar heeft nooit de populariteit of erkenning gekregen die de Britse grootmacht al decennia heeft. Franse bands kunnen altijd rekenen op mijn aandacht omdat ze vaak net anders (frisser, dwarser, harder) zijn dan veel stijlgenoten. Zo ook deze band. Nightmare maakt namelijk power metal van de harde soort waardoor ze niet te vergelijken is met een band als Rhapsody of Hammerfall, maar eerder gelinkt kunnen worden aan bands als Iced Earth en Mystic Prophecy. Geen gladde sound en soepele liedjes, maar schurende nummers en een korrelig geluid.

Het vorige album (‘Dead Sun’) vond ik een geweldenaar, maar helaas besloot zangeres Maggy Luijten (ook bekend van Beautiful Sin en Ayreon) na één album weer te vertrekken. Als vervangster heeft men Madie zo gek gekregen omde vacante plek over te nemen, een dame waar ik nog nooit van gehoord heb. Je zou haar kunnen kennen van Faith In Agony (ik niet in ieder geval). Kan zij Maggy doen vergeten? Maggy had al een zware taak om Jo Amore te doen vergeten, maar de lat ligt voor Madie nóg hoger, want onze Maggy heeft een fantastische stem en leverde een werkelijk ongekende prestatie op het album ‘Dead Sun’. Na vele luisterbeurten moet ik helaas bekennen dat dit niet gelukt is. De vocalen van Maggy zijn, naar mijn onbescheiden mening, gewoon beter. Dat zit hem vooral in het feit dat Madie geen natuurlijk vibrato heeft en dat mis ik. Haar zang klinkt daardoor wat monotoner en vlakker. Verder kan ik niet anders zeggen dan dat Madie een goede, krachtige stem heeft en absoluut een erg verdienstelijke zangeres is. Ze heeft dit album dan ook absoluut erg goed ingezongen.

Anyway, wat heb je aan een goede stem zonder fatsoenlijke muziek? Daar hoef je je bij deze Fransen nooit zorgen over te maken. Hoewel de meningen niet onverdeeld 100% positief zijn heb ik deze band al heel lang geleden in mijn hart gesloten en ze nooit op een slap album kunnen betrappen. Hun power metal is hard, schurend, ruw, snel en intimiderend. Sterke punten zijn altijd de massieve gitaarmuren, brute, thrashy, ritmes en bijzondere mooie, bijzondere en sterke melodieën. Daarbij komt nog de naargeestige sfeer die de albums bijna altijd met zich meedragen. Over het geheel genomen is de muziek erg onderhoudend, spannend, agressief en erg melodieus. Een knappe combinatie nietwaar? Een band waar ze qua sound goed mee te vergelijken zijn is het Zweedse Triosphere, maar dan een tandje harder.

Wat heeft dit album, afgezien van de zang, voor ons in petto? Ik kan zeggen dat Nightmare gewoon doet wat ze al ruim 40 jaar doet. De stijl van de muziek is niet veranderd en kent nog steeds de bovengenoemde eigenschappen. Wel is in het niveau van de nummers een stijgende lijn te zien. De composities steken net wat beter in elkaar en zijn nog onderhoudender en spannender dan op de vorige platen. Op dit album is dan ook geen enkel matig nummer te vinden; alle songs zijn killers, geen fillers. Maar toch zijn er enkele die wat extra aandacht verdienen.

Het album trapt af met ‘Temple Of Acheron’; een kort intro voorspeld een hoop narigheid en deze narigheid laat niet lang op zich wachten. Het refrein is niet zo bijzonder, maar de coupletten zijn door de zagende gitaren van Franck Milleliri en Matt Asselberghs een lust voor het oor. Het intermezzo had op menig death metal album niet misstaan. Het daarop volgende ‘Divine Nemesis’ is een van de krakers van dit album. Wat fantastisch wat ze hier hebben neergezet. Startend met een galopperende thrash-rif mondt dit uit met het nummer met de meeste hooks en een weergaloos brug naar het refrein. Man man man…  Hier wordt wel duidelijk dat onze Madi goed weet hoe ze dit soortcomplexe metal moet brengen. Het tweede couplet wordt met zoveel passie en vaart gebracht dat het een nieuw hoogtepunt is.

Het volgende monster waarvan ik het krap in de broek krijg is ‘Downfall Of A Tyrant’. Het nummer gaat dreigend van start en kent een paar fraaie melodieën en een sterk refrein, maar pas bij het tweede couplet trekt het alle aandacht naar zich toe. Dat moet ik Madie echt meegeven, die geeft melodielijnen veel extra cachet, schijnbaar zonder enige moeite. Het beste wordt echter bewaard voor de laatste minuut…wat een emotie, passie en drive worden hier samen geperst! ‘Lights On’, over een bekend, kinder-hatend, horror-icoon, kent wondermooie melodieën in de coupletten en is de tweede song waar een clip bij gemaakt is. Het kent alleen niet de hardheid die veel andere nummers wel kennen. Titelsong ‘Aeternam’ is van een heel andere orde. Dit nummer is snel, zwaar en in zijn geheel onderhoudend. Met name de coupletten zijn erg sterk en massief. Heerlijk. ‘Under The Ice’ start en ontpopt zich als een dreigend, kalm deuntje, maar kent in de laatste minuut een zeer agressieve wending compleet met hele rauwe vocalen. ‘Black September’ is een tamelijk zware thrash stamper waar ook de brute vocalen weer komen meedoen. Na meer luisterbeurten verrast dit nummer nog steeds. Afsluiter ‘Anneliese’ is een heel naar werkstukje waarbij de koude rillingen je over de rug lopen. De track heeft een naar intro gevolgd door vette thrash-riffs. Grunts, screams, mannelijke cleans Het Hen Madie’s vocalen maken dit tot vocaal de meest gevarieerde compositie. De grunts en screams geven dit nummer behalve agressie ook de sfeer van ‘The Exorcist’ mee.

In vrijwel alle het materiaal weet Madie iets toe te voegen met haar interessante zanglijnen. Daar komt bij dat er in elk nummer lekker gesoleerd wordt. Uiteindelijk kan je dan ook niet anders concluderen dat deze band louter uit uitstekende muzikanten bestaat. Waarom deze band nooit de populariteit zoals bijvoorbeeld Hammerfall of Kamelot heeft genoten is mij dan ook een raadsel. Maar wie weet is het daar nog niet te laat voor. De kwaliteiten die deze band laat zien rechtvaardigen dat in elk wel. Laten we hopen dan meer metal-liefhebbers de weg naar deze band weten te vinden.