De Poolse blackened death metal band Neolith bracht eind vorig jaar hun vijfde album uit en dat album bereikt on nu. De release komt van het eveneens Poolse Mythrone Productions, waar as we speak naast Neolith nog twe bands onder contract staan. Neolith werd al in 1991 opgericht en heeft, zoals dat wel vaker gaar met low-profile bands met een lange geschiedenis, een behoorlijk aantal muzikanten zien komen en gaan. Ook de stijl van de band is in de loop der jaren onderhevig geweest aan de nodige aanpassingen, maar nu, met 2 bandleden die er al sinds 1993 bij zitten, lijkt de vlag “old school blackened death metal” wel gehesen te zijn.

Het duurde echt wel even voordat ik inzag dat Neolith geen doorsnee Old School Death Metal band was. En dat kwam niet door de black invloeden, want dat is niet iets heel unieks. Maar als je eenmaal op dezelfde golflengte als hun vibe komt te zitten, maken puntjes van kritiek opeens ook stukken minder uit. Ik geef daarbij grif toe dat ze op aangename wijze een beroep doen op mijn gevoel voor nostalgie. Maar in alle eerlijkheid zijn de productie en de zang niet helemaal meer conform de eisen van 2020, wat ook gezegd kan worden van de arrangementen, maar dat is zeker geen slecht punt. Ze nemen de tijd om hun liedjes en hun rifs gewoon lekker te laten zijn wat ze zijn en de nummers ademen daardoor wat meer dan bij veel genregenoten. Met een duidelijke structuur en een voor het genre bovengemiddeld hoog tempo. De solo’s doen prima dienst, de band houdt de sfeer goed vast, ze hebben tenslotte een doom-verleden, en al met al gaan ze de wereld misschien niet aan hun voeten krijgen, ik hoor wel reden om de schijf voor privé doeleinden nog een paar keer voorbij te laten komen.