Soms is er niet veel nodig om dat extra zetje te geven om echt nieuwsgierig te worden naar een nieuwe band. Nebula Nine is een nieuwe Zweedse band die voor het eerst van zich laat horen door middel van de EP ‘The Last Sky Piercer’ met vier songs, samen goed voor 23 minuten progressieve rock. De soortgelijke bands die vermeld worden deden me besluiten om dit eens grondig te beluisteren, want Pink Floyd en Anathema stonden erbij en progressieve rock is het genre.

Hoewel dit een EP is, ziet men de achterliggende gedachte groots. Er is een heel concept aan verbonden. Het komt erop neer dat de planeet zo vervuild is door industrie en mensen dat de overlevenden in de ‘Sky Piercers’ moeten stappen om elders soelaas te vinden. Uiteraard zijn die beperkt in aantal en wanneer de laatste kans op vluchten om te overleven zich voordoet, dan komen er vast weer kleine kantjes van de mens boven. Daar kunnen we gif op innemen. Een dramatische race tegen de tijd, die overigens in schril contrast staat met de rustgevende, ja helende muziek.

‘Sky Piercer’, eerste track, vangt aan met rustige piano en zuivere, clean zang van gitarist Simon Malm. Het blijft kalm, maar dat betekent niet dat er geen drive of gedrevenheid in de songs huist. Dikke lagen mellotron en andere vintage keyboards zouden warempel de tocht door het universum op zoek naar een plek om te overleven kunnen illustreren. ‘Terminal’ rockt meer, maar dat op de prog rock manier, met een wulpse complexiteit. Ik heb de single/video ‘Blood Red Eyes’ het meeste beluisterd en dat is verdorie erg catchy. Ik herken al de zanglijnen (héél klein beetje geënt op ‘The End’ van The Doors, maar het kan mijn verbeelding zijn die me parten speelt). Er zit een oosters tintje in de tokkelende gitaren, de toon is waarschuwend. Er is een incidentele uitval met vette gitaren. Laatste song ‘Maroons’ is het meest weemoedig. Het wordt verstild gezongen, cello, beetje orkestratie, huilende gitaarsolo’s… het zit er allemaal in, men zorgt ook voor contrast tussen stil en uitbarstingen. Dit alles is van een voortreffelijke productie voorzien met de hulp van producer Hans Olsson (Horisont, Graveyard). Men heeft dus enorm veel werk in deze debuut EP gestoken, wat moet dat gaan worden met een volledig album? Wel, daar kijken we oprecht naar uit.