Toen Nachtblut in 2007 kwam aandraven met het debuut ‘Das Erste Abendmahl’ beschouwden we hen als het kleine broertje van Eisregen, Eisbrecher en Rammstein, maar kleine broertjes worden groot – althans toch in Duitsland – zodat Nachtblut inmiddels toe is aan het zesde studioalbum ‘Vanitas’ en het doelpubliek bereikt heeft. Dat bestaat uit een voornamelijk Duits publiek dat goedgebrachte, licht dramatische gothic/black metal apprecieert en daar zal ‘Vanitas’ geen verandering in brengen.

Ook nu levert de band op maat gesneden songs af, waarvan ‘Vanitas’ als single heavy gitaren met viool en een aanstekelijk ritme combineert. De knekelzang van Askeroth wordt afgewisseld met klare samenzang in het refrein en brede toetsenlagen ondersteunen het geheel. Folk invloeden treffen we aan in het verhalende ‘Leierkinder’, terwijl meerdere songs aanvangen met klassieke piano vooraleer los te barsten in een stampend pleidooi, waarbij de teksten steeds een sociaalkritisch tintje hebben. Het theatrale element wordt nog aangedikt in tragere songs als ‘Das Puppenhaus’ en ‘Die Toten Vergessen Nicht’, terwijl new wave elementen opduiken in ‘Schmerz… Leid’ (gastbijdrage Chris Harms van Lord Of The Lost). Naar het einde toe kennen zowel symfonische arrangementen als het aandeel snerpende Dani Filth kreten een aanwas, maar ten allen tijde blijft het catchy en onderhoudend. Verdienstelijk in het genre.