Ook al is Mythic Sunship op het eerste gezicht zo’n typische psychedelische jamband zoals er wel meer zijn – je weet wel, zo’n band die grossiert in oeverloze improvisaties en breed uitwaaierende gitaarsolo’s – de naam en de esthetiek van de band wijzen voor de goede opletter op een meer dan slechts vluchtige flirt met de cosmic jazz van John Coltrane en Sun Ra. De naam is een samenvoeging van albumtitels van deze grootheden en de albums die Mythic Sunship tot nu toe uitbracht op het kleine Deense El Paraiso label hebben allemaal een smaakvol retro ontwerp dat nog het meest lijkt op de legendarische Blue Note hoezen van lang geleden. De eerste albums werden volgejamd met grotendeels geïmproviseerde instrumentale gitaarmuziek, maar met de komst van saxofonist Søren Skov kwamen de jazzinvloeden, die tot dan toe vooral onder het oppervlak borrelden, ineens luid en duidelijk door.

Zoals tijdens een van de drie shows op het vooralsnog laatste Roadburn festival al bleek heeft de band niet één, maar twee blikvangers. De saxofoon en de gitaar draaien om elkaar heen, wisselen elkaar af en vullen elkaar aan op een manier die tamelijk uniek is. Als er al saxofoons in de rockmuziek voorkomen dan is dat niet in een setting waar gruizige fuzzed-out spacerock een liefdeskindje creëert met dwarse avant-garde jazz. De resultaten waren al enige tijd te horen op ‘Changing Shapes’, het begin vorig jaar uitgebrachte verslag van het optreden van Mythic Sunship met Søren Skov. Het bleek het begin te zijn van een nieuw hoofdstuk voor Mythic Sunship, dat voortaan als kwintet verder zou gaan, en tegelijkertijd het einde van een lang hoofdstuk, want ‘Changing Shapes’ zou het laatste album voor El Paraiso worden. Het zesde studioalbum ‘Wildfire’, opgenomen in vier dagen in Stockholm, komt uit op het illustere New Yorkse stoner / undergroundlabel Tee Pee Records, bekend van onder andere bands als Karma To Burn en Nebula.

Vijf lange nummers, zoals gebruikelijk zonder zang, vloeien als een stream of consciousness uit de speakers. Al in het eerste nummer, het meer dan elf minuten durende ‘Maelstrom’ komt de band meteen ter zake: de fuzzrock met waanzinnige freaksolo’s botst op een bijzonder prettige wijze frontaal op de schurende, piepende en gillende dissonante saxuitbarstingen.

In het ook al behoorlijk lange ‘Olympia’, een song die al te horen was op het live at Roadburn album, wordt even wat gas teruggenomen. De band begint wat ingetogener en werkt langzaam, maar zonder veel omwegen, naar een furieus crescendo toe. Op kant 2 – Mythic Sunship is echt een vinylband – wordt meer gerockt en wat minder gefreakt. De saxofoon is niet zo nadrukkelijk aanwezig als in ‘Maelstrom’, nu worden vooral wat accenten gelegd in plaats van als een olifant door de porseleinkast gewalst.

Het is grappig om te horen hoe verschillende songs vanuit een zelfde beginpunt vertrekken, om na korte tijd op een volkomen andere bestemming uit te komen. Variëren op een thema heet dat en Mythic Sunship gebruikt dat om een songoverstijgende eenheid te creëren, overigens zonder dat het betekent dat we naar vijf hoofdstukken van een vijfenveertig minuten durende song luisteren. ‘Wildfire’ is een enerverende trip en een pleidooi voor meer saxofoons in de rockmuziek. Te lang is gedacht dat een saxofoonsolo een enkele reis richting de muzak-hel was. Dat er niet ooit een tijd was waarin ruige bands als The Sonics and Stooges niet vies waren van een vette sax-solo. Laten we hopen dat Mythic Sunship de voorloper van een nieuwe generatie bands waarin ruimte is voor hysterisch atonale, volkomen uit de bocht vliegende saxofoons.