Vorig jaar waren we getuige van de comeback van de Duitse black/death metal band uit de jaren negentig Mystic Circle met een naar zichzelf genaamd nieuw studioalbum. Dat heeft de inspiratie bij de resterende leden Beezlebub en A. Blackwar aangezwengeld, want een vijftien maanden later is er al deze opvolger ‘Erzdämon’.

Dit is een logisch vervolg en een verdere ontwikkeling van vorig album, zij het toch meer episch en minder gefocust op snelheid, zodat dit ons beter bevalt. Vrees niet snelheidsduiveltjes, de heren gooien er aardige snelheden tegenaan op regelmatige basis, maar één en ander is meer uitgebalanceerd. Nog steeds is het satanisch, bombastisch en massief, maar de occulte sfeer vertaalt zich ook in slepende songs als het met orgel startende ‘Welcome To The Midnight Mass’ (knappe vurige gitaarsolo trouwens) en het theatrale ‘The Scarecrow’. Er wordt nog meer gewerkt met sfeerschepping, zoals de occulte percussie vooraleer ‘Erzdämon (part 1)’ losbarst in gitaargeweld met snel tikkende drums. De krijsende vocalen worden slechts incidenteel afgewisseld met death metal groms.In ‘het bepaald catchy ‘Asmodeus And The Temple Of God’  is deze wisselwerking het meest pakkend. Mystic Circle maakt trouwens veelgelaagde, maar toch niet al te complexe black metal. Zo kunnen we songs als ‘Unholy Trinity’ (hallo Cradle Of Filth) met zijn mediumtempo riffs vooraleer de hel weer losbarst bepaald aanstekelijk noemen. Mystic Circle blijft trouw aan de insteek van de jaren negentig, maar met een hedendaags sausje, verkregen door samenwerking met producer Nils Lesser. De opbouw van ‘The Mothman’ is eerst traag van snit, vooraleer men er op maximum snelheid vandoor gaat. Gesproken stukje zijn nog steeds van de partij in sommige nummers, alles in functie van het occulte. Het ruwste nummer is ongetwijfeld ‘Skinwalker’ en zo kunnen we het met de heren eens zijn dat we op dit album zowel de snemste als de meest doomy songs uit de geschiedenis van de band vinden. Afgesloten wordt er dan nog met het bezwerende, slepende ‘The Princess Of The Deadly Sins (Erzdämon part 2)’ dat met weemoedig tokkelende gitaren aanvangt en pompeus naar een prachtige, gevoelsvolle gitaarsolo leidt. Meer diepte en afwisseling dus op ‘Erzdämon’ en dat maakt dit vervolg net iets spannender dan het album van vorig jaar.