Laten we wel wezen, het is dat Mudhoney nog bestaat en in zijn vierendertigste levensjaar zelfs “gewoon” weer op wereldtoernee gaat, maar de erfgenamen annex opvolgers staan te trappelen in de startblokken. Mocht een carrière op eigen kracht er om onverklaarbare redenen niet in zitten en Mark Arm en de zijnen er de brui aangeven dan is er voor het Noorse Mystery Dudes nog een vangnet als Mudhoney tribute band.

Het prettig schurende en fuzzende debuut van dit trio klinkt alsof het in de verloren uurtjes van de opnamesessies voor ‘Superfuzz Bigmuff’ is opgenomen, in een studiootje in Seattle aan de vooravond van de grungehype, in plaats van in Noorwegen ten tijde van de pandemie. De heavy psych is doordrenkt van het vette, smerige en direct herkenbare fuzzgeluid van de door Mudhoney genoemde legendarische effectpedalen en de psychedelische hardrock druipt bijna uit de groeven. Inderdaad, groeven, want een beetje band anno 2022 doet niet meer aan cd’s. Wie per se digitaal wil gaan kan ‘Exit Through The Wormhole’ downloaden of streamen, maar verder is het vinyl wat de klok slaat. Dat is prima en eigenlijk vraagt de muziek van Mystery Dudes om een liefdevolle analoge aanpak.

Op hun debuutalbum gaat de band naar een next level grunge door de altijd al in het genre aanwezige Black Sabbath invloed tot in het extreme uit te vergroten en te vermenigvuldigen met het garagerockachtige geluid van Mudhoney. Het duidelijkste is dit hoorbaar in ‘Witch’s Stare’ (sic) waarin de doom riffs zelfs vergezeld worden door een Ozzy-achtige intonatie van zanger Bjørnar Lien Roset. Qua thematiek lijkt het alsof er een kast met dvd’s van cult en B-films is omgevallen in de studio: behalve heksen komen spooktreinen en allerhande scifi thema’s voorbij; zelfs Rambo en Clint Eastwood vormen een inspiratiebron. Het is jammer dat na de voortvarende start, eentje waarin de band toevallig of niet het meeste op Mudhoney lijkt, de boel in de tweede helft van het album af en toe wat inzakt. De instrumental ‘Nebula’ kabbelt wat lusteloos voort en duurt zelfs met viereneenhalve minuut veel te lang. Het eveneens instrumentale ‘Mondo Hopeless’ heeft gelukkig heel wat meer pit en laat een band horen die het onderste uit de fuzzbox wil halen. Een gave jam die qua intensiteit en over de top riffgeweld aan Karma to Burn doet denken. De Black Sabbath aanbidding ‘Witch’s Stare’ is een beetje een tweekoppig monster. De Iommi-stijl doomriffs mogen er wezen, maar de vocalen… tja, een gevalletje jammer maar net niet. Het afsluitende, bijna punky ‘Mexican Stand Up’ is nogal anders dan alles wat vooraf ging en zou afgezien van de geluidstorm waarmee het eindigt heel goed gemist kunnen.

Al met al is ‘Exit Through The Wormhole’ een veelbelovend debuut geworden dat nog beter had kunnen zijn als de overduidelijke invloeden wat meer in een eigen stijl ingebed waren geweest. Wie weet lukt dat op een volgende plaat.