De naam Myles Kennedy dook voor het eerst op tijdens de jaren negentig toen grunge in opmars was. The Mayfield Four was toen een band die nooit echt groot werd, maar later vonden we Kennedy achter de microfoon bij Alter Bridge. Die band was strikt genomen het succesvolle Creed met… juist ja, Myles Kennedy. Later maakte Guns ’N Roses gitarist Slash een soloplaat met allerlei verschillende zangers. Met Myles Kennedy ging hij echter verder. Zo werd onze protagonist ook de frontman van Slash’s solo-uitstap en veranderde men zelfs de naam in Slash ft. Myles Kennedy & The Conspirators. Maar hij is ook een artiest die niet kan stilzitten, want in 2018 was er plots ‘Year Of The Tiger’, een akoestisch pleidooi aan Myles’ vader die hij al vroeg verloor. Myles ambieerde vanaf dan dus ook een solocarrière. 

Best veel artiesten hebben de afgelopen periode van isolement aangegrepen om nieuwe muziek te schrijven. Ook Alter Bridge werd middenin het toeren voor ‘Walk The Sky’ verhinderd om hun zegetocht verder te zetten door covid-19. In de vrijgekomen tijd schreef zanger/gitarist Myles Kennedy zijn gevoelens neer over deze alarmerende, maar unieke situatie. ‘The Ides Of March’ werd aldus – drie jaar na ‘Year Of The Tiger’ – het tweede soloalbum waarop de gedreven frontman binnen een welbepaald concept zijn hart luchtte. Muzikaal gaat men ditmaal de elektrische toer op en bijgevolg is ‘The Ides Of March’ een pak steviger dan het akoestische debuut.

Myles gaat van start met een lijflied voor deze tijden. ‘Get Along’ is de boodschap voor de mensheid, een energieke, wilde track waarin huilende leads en slide gitaar naar Led Zeppelin verwijzen. De verhalende zang is uiteraard herkenbaar uit duizenden. Kennedy heeft heel pakkende songs geschreven die allerminst inwisselbaar zijn. Zo wordt ‘A Thousand Words’ gekenmerkt door lijzige zang en verheven huilend gitaarwerk, waardoor het timbre eerder zwevend is. Later is dat etherische gevoel ook terug te vinden in het trage ‘Love Rain Down’, inclusief sensitieve solo’s en broeierige Whitesnake zweem. Je merkt over gans de lijn dat de man plezier beleefd heeft aan zijn rol als emotionele gitarist.

Het uptempo ‘In Stride’ bulkt van slepend slide gitaarwerk. Het titelnummer trekt dan weer een heel andere kaart en is met zijn zeven minuten een bloedmooie en ietwat weemoedige compositie waarbij de rillingen over je rug lopen. Is de zang eerst nog fluisterend en introvert, dan vervolgt die in ware croonerstijl (denk aan ‘Wild Is The Wind’ van Bowie), dit alles verfraaid met hartverscheurende bluesy gitaarsolo’s en akoestische tokkelende fragmenten die me aan ‘Stairway To Heaven’ doen denken. Vette rocksongs zonder al te veel franje vindt men in ‘Tell It Like It Is’ en ‘Moonshot’. Country invloeden zijn dan weer het meest prominent in het luchtge ‘Wanderlust Begins’. Het gebruik van de slide gitaar in ‘Moonshot’ doet me trouwens aan de soloplaten van Joe Walsh denken. Er zit best pit in dit album, al sluit men af met het beschouwende, bluesy ‘Worried Mind’ dat je nog een keer laat mijmeren over je huidige bestaan. Reflectief, doorleefd en stevig rockend heeft Myles Kennedy met ‘The Ides Of March’ een mijlpaal van deze tijd afgeleverd.