Het is vier jaar geleden dat het vorige album ‘Damnum Per Saeculorum’ in 2020 uitkwam en we moeten zelfs zes jaar terug in de tijd gaan voor een regulier doom/death metal album (‘There Was Death’ uit 2018). Naar My Silent Wake begrippen is dat een lange stilte – de band bracht sinds de oprichting in 2005 al elf albums uit – maar deze pauze is goed besteed door de Britten die zich wentelen in de droefgeestige muziekvijver waarin bands als Paradise Lost, My Dying Bride en Novembers Doom goed gedijen.

De Engelse band heeft in feite twee gezichten. Het is een rasechte melodieuze doom/death metal band met enige gotische invloeden, maar soms brengen ze ook akoestische albums uit waarop invloeden uit ambient, folklore en geschiedenis prijken. Dit twaalfde album combineert beide stijlen in een poging om pittiger en levendiger over te komen. Er heerst dus zeker niet alleen smart en inertie op ‘Lost In Memories, Lost In Grief’.

De belangrijkste leden in de vierkoppige band zijn zanger/gitarist Ian Arkley (ook tekstschrijver) en toetsenist Simon Bibby die het opname- en productieproces van dit album samen klaarde met de befaamde Greg Chandler van Priory Recordings studio. Het geluid is geënt op die jaren negentig toen het genre aan een opmars bezig was. Bovendien is Bibby verantwoordelijk voor cleane zang en het constant ondersteunen van de songs met orgel. De eerste track ‘The Liar And The Fool’ begint erg verrassend met heldere beschouwende zang die me erg aan het begin van ‘High Hopes’ van Pink Floyd doet denken. Dan valt men uit met grunts en doom riffs, plus repliek van beschaafde cleane zang. Dit wordt zelfs erg catchy, terwijl een slepende gitaarsolo rond de vier minuten ook erg fraai is. Kortom, het zit goed! Gesproken en gefluisterde stukken eren de droefheid, maar toch blijft het vlot, vooral naar het einde toe. Je denkt aan uptempo Paradise Lost tijdens ‘Wolf’, maar even later weerklinken zinderende MDB gitaren. Ja, My Silent Wake steekt zijn invloeden niet onder stoelen of banken, maar wanneer je de songs enkele luisterbeurten gunt, dan merk je wel dat ze erg aanstekelijk zijn. Een goed voorbeeld is de single en videoclip ‘Lavender Garden’. Mogelijk is de cleane zang wat wennen – de kordate stijl had ik eerder in een new wave band verwacht – maar het geeft deze band wel meer eigenheid. Zo blijft men goed bezig met afwisselend trage (‘When You Look Back’) en vlotte uptempo songs (‘Another Light’). De twee langere tracks, ‘The Last Lullaby’ en ‘No Time’ geven hen ruimte voor iets meer experiment, maar het catchy einde met ‘The Judges’ doet je weer meteen mee neuriën. Puike songs die blijven hangen van deze ervaren rotten!