‘Met nieuwe leden, een nieuwe producer en een nieuw label is My Dying Bride opnieuw tot grote daden in staat’, schreven we in februari 2020 toen begin maart het vorige album ‘The Ghost Of Orion’ uitkwam. Met de release van ‘A Mortal Binding’ kunnen we dat nu enthousiast beamen. Dit is reeds het 15^e studioalbum dat de meesters van doom/death metal uit Yorkshire op ons afvuren en eens temeer kunnen we baden in een warm bad vol zwarte romantiek.

Na de ziekte van Aaron’s dochter, de pandemie en leden die vertrokken, is er terug een aangename rust binnen de band ontstaan, waardoor het nieuwe album een makkelijkere klus was om te klaren. Neil Blanchett is ingehaald als permanente gitarist aan de zijde van riff-meester Andrew Craighan en de grootste verrassing is de terugkeer van Dan Mullins achter de drums. Oud en nieuw komen dus samen in een briljante conjunctie. De band keerde terug naar producer Mark Mynett in Manchester om zich te vergewissen van een uitstekend geluid bij hun old school aanpak van het creëren van songs. Een warme gloed straalt af van het geheel en dat is in deze tijden van digitalisering een verademing.

‘A Mortal Binding’ is geen complex album. Vandaar dat je na luttele luisterbeurten al een aangename flow ervaart en melodieën vertrouwd gaan klinken. Dat geldt zowel voor de zang als de instrumenten. Zeven songs van aanzienlijke lengte (gemiddeld zeven minuten met een uitschieter van elf minuten) laten ons genieten van verregaande weemoed en smart. ‘Her Dominion’ opent met trage riffs maar de gekwelde grunts van Stainthorpe klinken extra ruw en getergd. Hij legt zijn ziel en zaligheid erin, zo lijkt het wel na deze harde tijden van beproeving. De band weet sterke accenten te leggen en klinkt strak. Het vioolspel van Shaun MacGowan is sierlijk en melancholisch. Na deze gebalde turf kiest men in ‘Thornwyck Hymn’ voor cleane zang en deze ontroert in al haar verdriet. Laten we niet vergeten te vermelden dat dramatiek en romantiek een grote rol speelt in de muziek van My Dying Bride, dat merk je ook in het klassieke, breekbaar zuiver gezongen ‘The 2nd Of Three Bells’ dat erg emotioneel zwevend gitaarspel als de kers op de taart heeft. Pas op het einde zijn er even grunts (en een plots einde). Maar daar lonkt het riff- festijn van het opmerkelijk uptempo ‘Unthroned Creed’. Dit kan men zien als het meest ‘lichtvoetige’ nummer, ware het niet dat het gesproken passages heeft die resoluut komaf maken met dit gevoel. De mammoetcompositie van dit album is ‘The Apocalyptist’ en met zo’n titel zijn begrafenisviolen op zijn plaats. De zang heeft urgentie en daadkracht in al zijn rauwheid, dit verscheurende epos gaat diep, maar verrast ons toch nog met een verzachtend refrein dat enkele keren terugkomt. De lieflijke semi-akoestische tokkel van ‘A Starving Heart’ is erg mooi. Zware riffs zorgen voor een uitbarsting in een traag, kalm nummer dat clean gezongen wordt en weer erg elegante vioolstrijkjes heeft. En ook het laatste nummer ‘Crushed Embers’ laat je negen minuten lang wentelen in droefenis, – ‘all the joy has gone from her’ – maar wel van een adembenemende schoonheid. Let op de kwieke interactie tussen klare en extreme zang. Voldaan kunnen we vervolgens terugblikken op een nieuwe meesterlijke zet van dit Engelse kwintet dat de dolgedraaide wereld om ons heen op elegante wijze verzacht. Ga en vind soelaas in de kunst van deze dramatische romantiek die tijdloos is!