Één van de vele dingen die door mijn hoofd gaan als ik Mournful Congregation luister is “Yes!”. Hun muziek is zo ontzettend krachtig en vol emotie, dat het me vaak overweldigt en bijzonder goed laat voelen. Ze spelen funeral doom, een erg langzame vorm van doom, waarin elke tempo-wisseling opwindend is. Sommigen zouden zeggen elke drumbeat, maar dat is overdreven. Er wordt wel degelijk in gedrumd. Hun meesterwerk, één van velen, is voor mij dan ook debuutplaat ‘Tears From A Grieving Heart’. Je bent gewend, met name bij post metal, dat elk nummer opbouwt naar een hoogtepunt, maar met dat album weet Mournful Congregation dat idee door een heel album te verweven. Fuck, wat een genialiteit speelt hier! De eerste vier nummers zijn langzaam en zwaar en dan begint ‘Opal of the Stream Beneath the Hills’, ook traag en loch. Maar naarmate het einde nadert horen we een steeds verder vorderende tempoversnelling waar je al drie kwartier op zit te wachten en dat, beste lezers, is een bijna orgasmatische ervaring. Nou ja, we zijn allemaal volwassen mensen hier denk ik, dus laat dat bijna maar weg. Het is de essentie van doom die de band daar laat horen.

Na de release van hun vijfde langspeler, ‘The Incubus Of Karma’ in 2018 heeft de band twee extended plays uitgebracht. Vorig jaar ‘The Exuviae Of Gods – Part I’, en nu dan deel twee daarvan. Als je een EP van deze band opzet dan moet je sowieso rekening houden met een half uur tot drie kwartier materiaal. Beide delen hebben elk drie nummers, waarvan het merendeel origineel materiaal is. Het eerste deel zit vernuftig in elkaar en begint met het volle geluid van een kerkorgel, waarna al gauw stevig ingezet wordt en de melancholie er gelijk vanaf druipt. Het is mooi hoe een band steeds weer nieuwe melodieën bedenkt om eenzelfde gevoel over te brengen. Na ‘Mountainous Shadows, Cast Through Time’ begint de titeltrack, ‘The Exuviae Of Gods’, ofwel de afgeworpen delen van goden. Dit rustige, uitgestrekte stuk instrumentaal is een kalmte voor de storm en de eerste noten van ‘An Epic Dream Of Desire’ (die we in 1995 ook al eens hoorden langskomen) klinken daardoor des te zwaarder. Een monumentale track waarin de bijna rustgevende stem van Damon Good ons nogmaals de betekenis, of het gebrek daarvan, van onze sombere levens benadrukt. Het bevat alle elementen die we van deze band kennen, van afbuigende dissonantie tot lange gitaarstrofes, de vertellende zang en de heftige stukken die afgewisseled worden met wat rustigere gedeeltes. Dit alles werkt toe naar een prachtig, gladgestreken epos die grenst tussen licht en duisternis, hoop en wanhoop. Het is maar net welke kant je opgetrokken wil worden, maar het laat je sowieso tevreden en overpeinsend achter.

‘The Exuviae Of Gods – Part II’ begint met het nummer ‘Heads Bowed’ (een heropname van een demo uit 1995), een typische Mournful Congregation track die hier nieuw leven (ik zie zelf de ironie van die woordkeuze in) wordt ingeblazen. Het begint enigszins droefzinnig met de akoestische gitaar. Meestal, en zo ook nu, is dat slechts een voorbode van zware beats en klagende gitaren die soms tergend langzaam toewerken naar een dissonantie die aan een kant kenmerkend is voor deze band en aan een andere kant nog dieper lijkt te gaan dan gebruikelijk. Om je vingers bij af te likken! ‘The Forbidden Abysm’ doet daar nog een grote schep bovenop door van start te gaan als treffende treurzang die op een gegeven moment een wisseling van toon heeft en bijzonder onheilspellend wordt. Je denkt, er gaat iets gebeuren, en dat gebeurt dan vervolgens ook: een voor Mournful ongekende snelheid in de drums draagt het nummer verder de duisternis in. De vocalen spuwen een grommende, kille boodschap terwijl dan de instrumenten gezamenlijk klinken alsof ze een granieten klif van een granieten klif afschuiven. Ik heb overal kippenvel tijdens het bijna buitenaardse gewemel dat deze stukken samenbrengt. Uiteindelijk is daar ‘The Paling Crest’ en de band neemt hier nog meer dan gebruikelijk de tijd om weer een prachtige song ter gehore te brengen. De opbouw bestaat uit meerdere lagen waarin akoestisch en elektrisch elkaar afwisselen. De sfeer die aaneen gesponnen wordt is niet eens zo heel bedroevend, alsof we luisteren naar een licht aan de horizon die sonisch vormgegeven is. Met elke minuut die er verstrijkt lijkt er meer en meer licht door de kieren van weedom te komen, en net als je het gevoel krijgt dat er daadwerkelijk hoop in zicht is wordt dat de grond in gedrukt doordat de zwaarte iets toeneemt en de gitaren een regengordijn aan neerwaartse geluiden tevoorschijn toveren. Maar niet voor lang, er gloort wederom vooruitzicht en dat blijft doorgaan tot de laatste seconde. Een opvallende track voor deze band, maar wel één die je met gemak en plezier wegluistert. En daarna vol verwachting deze Extended Play weer opzet. Dit is er één uit het boekje, zo goed dat hij niet zal gaan vervelen en telkens weer verwondering en genot oproept. Daarom kan het ook niet anders dan dat ‘The Exuviae Of Gods – Part II’ een perfecte score krijgt.