Mötley Crüe, is dat niet de meest leugenachtige band die er bestaat? De band die haar fans, middels in bloed getekende contracten, in 2015 beloofde te stoppen en nooit meer terug te keren? De band die op 31 december 2015 hun aller-allerlaatste concert speelde en hun fans voor een ticket, al dan niet op de zwarte markt,  heel veel geld lieten betalen? Mötley Crüe, zij dat niet die gasten die na hun afscheid in 2015 doodleuk, ‘op veler verzoek’, weer op tournee gingen in 2022? En ja, vervolgens ook nog een Europese toer voor 2023 boekten maar eerst nog even oer gitarist Mick Mars uit de band flikkerden omdat hij het allemaal niet meer trok?

Ja mensen, het kan echt erger dan KISS: Mötley Crüe maakt er wat dat betreft nog een grotere bende van. Aan de andere kant; áls er iemand terug mag komen op een beslissing dan zijn het natuurlijk de heren zelf. Na het succes van de verfilming van ‘The Dirt’ kon je wachten op een reünie. Aan de kwaliteit van de bijbehorende soundtrack kan de terugkeer niet gelegen hebben want wat waren die extra tracks die daar op stonden bedroevend slecht. Als je iemand aan wie je een gruwelijke hekel hebt even wilt pesten moet je Mötley Crüe’s coverversie van Madonna’s ‘Like A Virgin’ maar eens opzetten op volume 10. Succes verzekerd.

Afijn, bij een reünietoer hoort een boxset. Het bonte gezelschap brengt op 17 februari ‘Crücial Crüe’ uit dat niets meer of minder is dan een her verpakking van de eerste vijf albums van Mötley Crüe: ‘Too Fast For Love’ (1981), ‘Shout At The Devil’ (1983), ‘Theatre Of Pain’ (1985), ‘Girls, Girls, Girls’ (1987) en ‘Dr. Feelgood’ (1989). De box is interessant voor diehard fans, vinylfanaten (de LP’s zijn allen geperst op prachtig gekleurd splatter vinyl) en lieden die nog niks van de band in huis hebben. Een gemiste kans is namelijk dat de albums, hoewel geremasterd, géén bonustracks bevatten. Heb je alles van de band dus al in huis, dan koop je deze boxset alleen voor het uiterlijk. Of en welke fysieke extra’s er bij de box zitten vermeldt mijn (digitale) promo niet overigens, dus of er een boek(je) o.i.d. in de box verstopt zit zal een verrassing zijn bij het openmaken ervan.

Van de vijf albums die in de box zitten, draai ik persoonlijk de eerste nog het meest. ‘Too Fast For Love’ klinkt lekker rauw en de mix is ook prettig your face; het fijne drumwerk van Tommy Lee bijvoorbeeld is op dit album heel goed te volgen, elk gaatje wordt wat dat betreft dichtgeplamuurd met een cowbell of tom. ‘Theatre Of Pain’ kent wat mij betreft de meeste vullers (hoewel daar ook het geweldige ‘Home Sweet Home’ op staat) en ‘Dr. Feelgood’ was destijds een prettige positieve verrassing (zeker qua productie waar Bob Rock voor tekende) na het wat flauwe ‘Girls, Girls, Girls’.

Als laatste moet me van het hart dat het wel heel erg jammer en kinderachtig is dat de band, zoals ze al jaren doet, het beste album dat ze ooit maakten volledig links laten liggen bij de release van deze box. De opvolger van ‘Dr. Feelgood’, het titelloze ‘Motley Crue’ (ja, zonder puntjes) album uit 1994, is namelijk met afstand het allerbeste album dat de groep ooit maakte, ook al zat Vince Neil toen niet in de band, maar zijn (tijdelijke) opvolger John Corabi. Sterker nog, het was juist dankzij Corabi dat de band muzikaal een niveau hoger kon schakelen in die tijd. Nikki Sixx doet echter al jaren heel erg zijn best net te doen alsof die periode in de loopbaan van de band nooit heeft plaatsgevonden, maar hij moet nu maar eens begrijpen dat dit album veel fans kent. In muzikaal opzicht durf ik zelfs te stellen dat ‘Motley Crue’ het enige “Crüciale” album in de discografie van Mötley Crüe is. Ik mag dan ook hopen dat de volgende release van de band een re-release is van dit album. Op rood en geel splatter vinyl graag. Een mens mag dromen.