Morgarten stellen we graag voor, want hoewel de band al rondwaart sinds 2005 en in 2015 het debuutalbum ‘Risen To Fight’ uitbracht, kunnen ze wel wat aandacht gebruiken. Het betreft hier een vijfkoppige band uit Neuchâtel, een mooie stad in het Franssprekende gedeelte van Zwitserland. Ook voor deze mannen geldt dat ze alles tot in de kleinste details met grote precisie benaderen. Of wat te denken van de bekende Jens Bogren voor de mix en Tony Lindgren voor de mastering? Daar heeft men goed aan gedaan want de veelgelaagde, volle muziek waait voluptueus je kamer binnen, terwijl een transparante sound toch verzekerd is.

Morgarten speelt pagan/black metal van het melodieuze soort. Net als het debuut is ‘Cry Of the Lost’ een conceptalbum. Men schreef een middeleeuwse novelle, geïnspireerd door de legende van de Zwitserse held Arnold von Winkelried en koos belangrijke gebeurtenissen uit diens leven als onderwerp voor elke song. Op die manier komt er een waaier aan verschillende emoties aan bod en heeft elke song een eigen karakter in het behoorlijk meeslepende geheel.

Met straatgeluiden uit de Middeleeuwen – waaronder een drankgelag – gaat men met ‘Frères d’Armes’ als wapenbroeders van start. Slechts een intro waarin ook kloeke cleane zang te horen is. ‘To Victory’ barst strijdvaardig uit de startblokken. De glorieuze gitaarpartijen worden voorzien van weelderige toetsen en orkestrale arrangementen, terwijl af en toe weer die cleane samenzang weerklinkt. De ruwe knekelzang van Pierric – die ook gitaar en doedelzak speelt – ligt in de buurt van Ensiferum en Dimmu Borgir, maar ook muzikaal zijn dit bruikbare hints. Zo is de manier waarop het aanstekelijke ‘Tales Of My Lands’ uit de boxen knalt met een fraaie folky gitaarmelodie erg verwant aan de Finnen (Ensiferum), terwijl de break met drums en doedelzaak er extra elan aan geeft. Sneller kan het ook, luister maar naar ‘First Blood’ met zijn dramatische ondertoon of naar het stampende en raggende ‘Die Or Fight’. Tijdens ‘Sons Of Darkness’ – eerder mediumtempo zijnde – legden we de link met Dimmu Borgir omwille van de veelgelaagde, maar toch epische texturen. De muziek straalt kracht en bravoure uit, al wordt melancholie en contemplatie niet geschuwd zodat er een rijk scala aan sferen de revue passeert. Vooral in ‘The Last Breath’ klinkt de plechtige samenzang haast sacraal, vooraleer men een glorieuze toon aanheft in sluitstuk ‘Meeting The Almighty’. Ook mythologische bravoure gedijt dus wel in het kille Alpenland. Morgarten doet niet onder voor hun muzikale wapenbroeders uit het Noorden.