‘Orbis Quadrantis’ is het vierde album van de Haagse spacerockband Monomyth en het eerste waarop Boudewijn Bonebakker te horen is. Pubquizers hebben bij het lezen van dit nieuws al geroepen dat hij in een vorig millennium deel uitmaakte van de legendarische death metal band Gorefest (dat is correct, tien punten!), maar Monomyth fans van het eerste uur hoeven niet bang te zijn dat Monomyth ineens geheel nieuwe wegen is ingeslagen. ‘Orbis Quadrantis’ is in veel opzichten een logisch en natuurlijk vervolg op de eerdere platen ‘Monomyth’, ‘Further’ en ‘Exo’. Nog altijd lange instrumentale ruimtereizen die schatplichtig zijn aan met name Pink Floyd in hun krautrockperiode, maar er zijn ook verschillen. ‘Orbis Quadrantis’ helt meer dan ooit richting klassieke progressieve rock en is tegelijkertijd swingender en rockender dan op de genoemde voorgaande albums. Misschien is dat de invloed van Bonebakker die in een eerder leven meewerkte aan de grensverleggende – en onvermijdelijk ook controversiële – poppy deathmetal albums ‘Soul Survivor’ en ‘Chapter 13’ van Gorefest.

Hoe het ook zij, de vier songs met een gemiddelde lengte van 10 minuten zijn onmiskenbaar Monomyth en kenmerken zich ook dit keer weer door de nerdy hang naar perfectie in de kleinste details. Geen noot, geen akkoord is per ongeluk in de eindmix terecht gekomen. Alles heeft een reden en samen vormen alle geluidseffecten, riffs en melodielijnen een uitgekiend Gesamtkunstwerk. Album- en songtitels lijken erop te duiden dat we hier te maken hebben met een conceptalbum over de vier windrichtingen. Zoals de noorderwind niet te vergelijken is met de zuiderwind, ook al gaat het in de kern om hetzelfde natuurkundig verschijnsel, zo zijn de vier songs vergelijkbaar en tegelijkertijd totaal verschillend. Dat pakt in het geval van ‘Eurus’ en ‘Auster’ voor Monomyth-begrippen bijna hardrockend uit, al is het wel hardrock met de metronomische repetitie van de betere krautrock. Het afsluitende ‘Favonius’ is dan weer zeldzaam dromerig en bijna losjes opgezet. Voortgedragen op golven van synthesizerklanken is dit – in de woorden van de band zelf – als een schelp waar je je oor te luister aan kan leggen en je de zee hoort ruisen, of om bij het overkoepelende thema te blijven, het ritselen van boombladeren in een zacht zomerbriesje.

Het aloude en bij het debuut van deze band al aangehaalde adagium van de laat-Romeinse wiskundige Boëthius ‘Muziek is hoorbaar gemaakte wiskunde’ geldt nog altijd bij Monomyth. We hebben het hier dan wel over wiskunde voor gevorderden. Niet-lineaire differentiaalvergelijkingen, laplacetransformaties en dat soort grappen, vertaald in geluidsgolven. Het zijn ingewikkelde vergelijkingen die misschien niet door iedereen doorgrond worden, maar als je de moeite doet om de complexe structuren te ontrafelen, dan openbaart zich een zeldzaam fraai album. Hypnotiserend en louterend en een waardig nieuw hoofdstuk in de al indrukwekkende discografie van Monomyth.