Al vanaf dat de band nog Aytobach Kraisor heette, kon ik de muziekjes van deze mannen erg op prijs stellen. Naar mijn smaak hebben ze eigenlijk nooit de waardering gekregen die ze verdienden. Toch is de muziek van deze mannen helemaal niet zo moeilijk te verhapstukken; lekkere stevige rock met een bite, pakkende melodieën en zeer smakelijke solo’s.

Zoals altijd, is ook deze nieuwste weer ideaal voor in de auto of op de fiets, met die basis van pakkende seventies rock. In het verleden waren ook de NWOBHM invloeden a la Maiden en Priest vaak duidelijk hoorbaar. Deze invloeden lijken op ‘Dying Days’ toch een stuk minder aanwezig, al hoor je ze duidelijk weer heel even opduiken in de tweede helft van opener en titelnummer ‘Dying Days. Ook geen echt heel dwarse of heftige psych stukken als bijvoorbeeld vooral op ‘From earth Below’ veel te vinden waren, maar de liedjes hebben gelukkig wel genoeg van die kenmerkende bite, die ook dit album weer zeer de moeite waard maken. Die fijne dubbele harmonieuze lijnen zijn nog steeds aanwezig, maar lijken iets netter, meer poppy ingekleurd. Bij ‘This Is My Song’ krijg ik zelfs bijna Abba associaties (en dat hoeft dus echt niet alleen maar negatief bedoeld te zijn). Het gitaarwerk is nog steeds bijzonder smakelijk in ieder geval en de liedjes zitten gewoon goed in elkaar. Misschien is het Blue Öyster Cult gehalte, dat altijd ook al aanwezig was, nog meer naar voren geschoven. De mannen hebben toch gewoon weer een mooi album afgeleverd, dat ik persoonlijk graag met iets meer scherpe randjes had gehoord, maar misschien zal het door een ietwat meer gelikte sound een iets groter publiek aanspreken? We wachten af.