De tocht naar België wordt gemarkeerd door veel beton, asfalt en regen. Ik ben op dat moment nog in de veronderstelling dat dit evenement binnen gaat plaatsvinden, dus geen zorgje aan de lucht. Eenmaal aangekomen loop ik wat rond op de parkeerplaats en volg ik de geluiden van wat klinkt als een heavy metal soundcheck. Dit leidt mij naar een met hekken omringd terrein, buiten! Nouja, gelukkig heeft mijn vest een capuchon denk ik, maar het weer droogt op vlak voor de poorten van Miracle Metal Meeting openen. Ik loop binnen en zie een gezellig festivalterrein voor me liggen. Deels overdekt, een hoop statafels en uiteraard een enorme biertent.

Langzaam aan vult het terrein zich met ruig ogende vrouwen en mannen, norse en boze blikken op het gezicht. Dat hoort er nou eenmaal bij. Maar ook blijheid en gelach zijn aanwezig. Dat kan ook niet anders, want het zal voor veel aanwezigen lang geleden zijn dat we elkaar in deze setting hebben gezien. Handen worden geschud, man-hugs worden oprecht uitgedeeld en wangzoenen vliegen voorbij. Alles voelt vertrouwd, maar alsof je er met een nieuwe bril naar kijkt.

De eerste band is Turpentine Valley, waarvan ik me herinner ooit een cassettebandje te hebben ontvangen, en onder ruime hoeveelheden rook doet het drietal zijn entree op het podium en bijt de spits af. De heerlijke post metal geluiden vullen het centrum van Deinze en ik zie meer dan een paar tevreden glimlachen als het riffgeweld wordt ingezet! Ook de band kijkt opgetogen in de rondte. De meeste mensen blijven een beetje achterin hangen, maar een aantal enthousiastelingen heeft zich vooraan gemeld. Alhoewel de drie heren allen hun eigen riedel spelen, valt alles naadloos op zijn plek en worden we verwend met een mooi optreden.

Even denk ik dat er een fout op het tijdschema staat, wanneer ik de zanger van King Hiss (een aanrader) op het podium zie lopen. Deze band staat niet op het programma, maar blijkbaar zingt de beste man ook nog in andere bands, waaronder Carneia, de volgende band. Ook dit optreden is lekker van begin tot eind. Niet alleen vanwege de goede vocalen, maar ook omdat de band een strakke vorm van heavy metal neerzet, met loeizware stukken. Het publiek wordt naar voren gevraagd en jawel, hier en daar beginnen wat koppen heen en weer te bewegen. Het headbangen is begonnen. Met een aantal serieuze breaks en riffs eindigt Carneia hun set en dankbaar blazen ze de aftocht.

De daarop volgende band, daar heb ik ook wel wat verwachtingen van, aangezien er al een tijdje goede bedrijvigheid bij hun merch stand is. De verwachtingen worden waargemaakt door Dyscordia. Ook al zijn er maar liefst drie gitaristen en heeft de zanger soms Kiske-achtige uithalen, een aantal signalen die kunnen wijzen op een power metalband, wat we voor onze kiezen krijgen is gewoon lekker ruige metal, geen poespas. De heren zijn goed op elkaar ingespeeld, de dubbele gitaarstukken en solo’s van hoog niveau. Ik begrijp hoe deze band in iets meer dan tien jaar een solide fanbasis heeft opgebouwd. Het korte, koorachtige intermezzo ergens tegen het eind van de show vind ik wel iets minder. Dat zou mijn enige advies zijn aan deze band: doe dat maar niet weer. Verder spat de energie er vanaf terwijl de maatschappij-kritische teksten het steeds wilder wordende publiek ingeslingerd worden. De sfeer begint er goed in te komen en Dyscordia sluit zijn ijzersterke optreden succesvol af.

Grijze wolken pakken zich ondertussen samen boven Deinze en de temperatuur neemt aanzienlijk af als Liar zich klaarmaakt om het podium te betreden. Een passende weersontwikkeling, want de metalcore van deze band is een stuk donkerder en killer dan wat we tot nu toe hebben gehoord. Liar is een belangrijke speler in de geschiedenis van H8000, ofwel de Vlaamse hardcore scene, en ze laten hun waarde duidelijk zien tijdens hun optreden hier: hun derde album ‘Deathrow Earth’ wordt integraal gespeeld. Vlijmscherp zetten ze hun core neer, met harde sludge invloeden, hier en daar overpeperd met death riffs. Eigenlijk weet ik even niet wat me overkomt, dit optreden voelt zo ontzettend echt, bruut en foutloos dat ik eigenlijk alleen maar heel blij ben om hier op dit moment te mogen staan.

Zanger Hans Verbeke weet het voor elkaar te krijgen een moshpit te creëren en hij roept op om toch vooral allemaal naar voren te komen, “We zijn immers allemaal gevaccineerd.” Dit lukt aardig en vanaf dat moment is zowel de pit als het crowdsurfen een blijvend onderdeel van het optreden. Voordat ze klaar zijn verzamelen zich nog meer toeschouwers vooraan en de heleboel verandert in een waar feest. Grappig dat als Liar vertrekt het wolkendek weer openbreekt.

De volgende is Spoil Engine, een band met ook Neerlands bloed in de gelederen. Ze spelen modern metal, of melodic thrash. Dat maakt allemaal niks uit, want wat ze uit de speakers laten knallen is een portie authentieke groove metal, geïnspireerd door onder andere Pantera. Zangeres Iris Goessens weet het publiek goed op te zwepen! Nog niet genoeg naar haar zin, blijkt als ze een circle pit eist: “We zijn toch niet in Nederland?” En een circle pit is wat we krijgen, gevolgd door een heuse wall of death. En dan ruik ik iets wat ik eigenlijk de hele tijd al miste: de geur van wiet! Ik was even vergeten hoe gewoon dat hier in de lage landen is.

Waar Belgen heel goed in zijn is melodieuze sologitaar (a la NWOBHM) bovenop bestaande genres leggen en het dan keigoed te laten klinken. Ik was daar voor het eerst van onder de indruk tijdens een show van System Killer (2017?) en nu doet Spoil Engine het weer. Veel mensen laten zich helemaal gaan, zoals we gewend zijn bij metal optredens, zich niet interesserend in wat een ander er wel niet van zal denken. Goed zo. Het publiek is zo enthousiast dat ze de band weet over te halen een toegift te spelen. De bassist zegt: “Zullen we dan maar een Pantera coverke spelen?” En zo geschiedde: ‘Yesterday Don’t Mean Shit’ leidt het publiek weer in extase en na een groepsfoto zegt Spoil Engine ons vaarwel voor vandaag.

De één na laatste band is La Muerte, waar ik erg naar uitkijk. Deze band heeft immers een cult-status en is lange tijd niet actief geweest. Tussen 1994 en 2015 was het stil. De mystiek die om deze band heen hangt intrigeert me. Ze komen op en ik kan even niet plaatsen waarom ik het gezicht van de zanger in deze schemering niet kan onderscheiden. Dan zie ik dat hij een juten zak over zijn hoofd draagt. Terwijl de band van start gaat roept hij met hakkende stem zijn teksten door de microfoon. Eerst denk ik dat de vocalen te luid staan ingesteld, maar naarmate de show vordert krijg ik door dat dit zo hoort en beginnen de hypnotiserende riffs en melodieën, vergezeld van die krasse stem, een aangename samensmelting van zintuigen te worden. Het oogt wat agressief, maar La Muerte speelt muziek die ik nog nooit eerder heb gehoord en de oren streelt zoals een passievolle minnaar zijn Afrodite beroert. Het publiek wordt iets rustiger, wat beter bij deze muziek past dan een mosh pit, maar de sfeer is er nog lang niet uit!

Als La Muerte zijn set eindigt en de realiteit van dit aardse bestaan langzaam weer tot mij komt, moet ik een moeilijk besluit nemen: blijven om de Cowboys From Hell te zien? Of stilletjes aan richting het vaderland wederkeren? Ik hou enorm van Pantera, maar omdat ik een lange rit voor de boeg heb besluit ik toch om het festival te verlaten. Met spijt in mijn hart. Ik heb vandaag alleen maar goede bands gezien. Het was geweldig om te genieten van live muziek en ik hoop dat dit heel snel weer normaal wordt.