Het is misschien lastig om te bepalen of ‘One Man Gang’ een soloalbum is of een product van een band die de naam van haar frontman draagt. Op Discogs maken ze een onderscheid. Alles van voor 2010 wordt gezien als solomateriaal. Alles wat daarna komt, moet gezien worden als releases door de band. Uiteindelijk maakt het niet zo heel veel uit want het is de muziek die telt. En ‘One Man Gang’ is een album waar de liefhebber van punky hardrock zijn hart aan kan ophalen.

In mijn recensie over het meeste recente album van Black Star Riders vertelde ik dat Monroe een gastrol vertolkte. Samen met dat album vind ik ‘One Man Gang’ het beste binnen dit genre wat ik dit jaar gehoord heb. Beide bands kennen raakvlakken. Beiden spelen authentieke hardrock waarin een positieve vibe te vinden is. Alleen hoor je bij Michael Monroe wat meer punkinvloeden terug. Dat wordt meteen duidelijk in het openings- en titelnummer. Hierin hoor je trouwens een solo van Captain Sensible van The Damned. Deze punkgrondleggers worden ook specifiek genoemd als invloed. Nu ik het toch over gasten heb, springt ook de naam Nasty Suicide in het oog. Ook hij leverde een solo aan en er is natuurlijk een gezamenlijk verleden in de bands Hanoi Rocks en Demolition 23. Een verleden wat ook weer gedeeld wordt met bassist Sami Yaffa. Laatstgenoemde heeft weer in bands gezeten als New York Dolls, die je weer kunt zien als invloed.

Waarom ik dit album zo goed vind is vrij eenvoudig te verklaren. Alle songs zijn gewoon oerdegelijk. Hoewel het niets nieuws onder de zon is, straalt het vakmanschap uit. En een goede song is nog steeds een goede song. Qua variatie is er voldoende te beleven, maar de vaart blijft er altijd lekker inzitten. De productie is ook dik in orde. Ik kan eigenlijk geen negatieve aspecten ontdekken. Hoewel Monroe zelf een verlopen kop heeft gekregen, rocken hij en zijn band als jonge goden. Echt een aanrader.