The main event! Vooraf is het altijd leuk om shirts te kijken. Mensen die dwangmatig met andere shirts dan die van de optredende band rondlopen (zoals ondergetekende), mensen die een zo oud mogelijk shirt aandoen van de band, maar natuurlijk ook mensen met gloednieuwe aankopen. Metallica heeft natuurlijk naast de hardcore schare aan metalfans ook de sympathie van het Top 2000 volk gewonnen. En dat zorgt voor een wat andere sfeer dan bij zeg het concert van Slayer afgelopen najaar. En dat is prima, maar dat zorgt ook voor een clash of cultures. De eerste moshers in mijn omgeving werden overigens aangesproken door de security. Later, zo bleek, was het meer het feit dat het Ajaxshirt van één van de deelnemers als provocatief beschouwd werd. Wat grappig is, want één van zijn medestanders liep in een Cannibal Corpse shirt, die vorige week in Duitsland nog een ban op de merchandise aan hun broek hadden hangen. Ik snapte de security in dit specifieke geval overigens wel, we zijn bij een concert, niet bij een voetbalwedstrijd, ook al leek dat misschien zo door de locatie.

De setlist van de avond toonde diversiteit. Naar mijn smaak lag er natuurlijk veel teveel nadruk op recenter werk, maar dat kun je een band van 38 jaar oud niet kwalijk nemen. Er zaten nog genoeg verrassingen in, zoals ‘Ride The Lightning’ en ‘The God That Failed’. De grootste verrassing was uiteraard ‘Bloed, Zweet en Tranen’, in de sessie van Rob & Kirk met gitaar, bas en zang. Laat ik maar gewoon eerlijk zijn, hoe sympathiek het ook is, het kwam natuurlijk absoluut niet uit de verf. Ga jij maar eens in drie dagen tijd een liedje instuderen in het Pools, of Fins. Dat kan ook nooit geloofwaardig. Het publiek was echter meer dan bereid ze uit de brand te helpen, maar de goede bedoelingen ten spijt, ik vond het een overbodige exercitie.

De eerlijkheid gebied te zeggen dat het geluid al niet heel erg goed was naast de geluidstoren in de zaal, elders was het bijkans nog minder. James leek vocaal even warm te moeten draaien, maar die herpakte zich naarmate de set vorderde uitstekend. Drummer Lars is ene favoriet onderwerp van spot op veel fora, maar ook die vond ik het redelijk doen. Ik miste een beetje dat edgy wat hij vroeger had en ik betrap hem ook wel op een aantal missers, maar dat deed hij altijd al, vooral als er een camera in de buurt was om in te poseren. Dan weet je in elk geval dat je niet naar een backing track luistert, zoals bij 90% van de stadionconcerten.

Metallica presteerde kort samengevat naar behoren en weten het publiek een uitstekende avond uit te gunnen. De schermen zijn super gaaf gedaan, de extra drumkit vanaf ‘Creeping Death’ aan de voorzijde van het podium was gaaf, het kleine ventje dat een stuk van ‘Seek & Destroy’ mee mag drummen, de complimenten die James onophoudelijk aan ons, de Metallica Family geeft, maken het tot een feest. En feest, dat is waar de mensen uiteindelijk toch voor komen. En u als publiek, lieve mensen, u gedroeg zich als een waar stadionpubliek, rustig in daden, maar bijna alles meezingen waar het kon.

Setlist
The Ecstasy of Gold (Ennio Morricone sample)
Hardwired Intro
Hardwired
The Memory Remains
Ride the Lightning
The God that Failed
The Unforgiven
Here Comes Revenge
Moth Into Flame
Sad But True
No Leaf Clover
Rob & Kirk – ‘Bloed, Zweet en Tranen’ (Andre Hazes interpretatie), ‘ManUNkind’ & ‘Orion’ (met Cliff Burton op het scherm)
St. Anger
One
Master of Puppets
For Whom the Bell Tolls
Creeping Death
Seek & Destroy

Toegift:
Spit Out the Bone
Nothing Else Matters
Enter Sandman, met het outro van ‘The Frayed Ends of Sanity’