In de zomer van 2020 maakten we kennis met Mercury Circle via de EP ‘The Dawn Of Vitriol’. Aangezien dit een initiatief betrof van Swallow The Sun lid Jaani Peuhu en we in de band (ex) leden van Children Of Bodom, To/Die/For, Hanging Garden en Sleep Of Monsters aantroffen, genoot dit meteen onze meer dan reguliere belangstelling. Men lanceerde de band als ‘new doom’ omdat Peuhu via deze constellatie vooral zijn invloeden uit new wave, gothic, electro en synthwave wou ventileren. We bleven eerst wat afwachtend vanwege deze aangekondigde synthwave spielerei, maar het eerste volledige album ‘Killing Moons’ heeft alle twijfels weggenomen. Dit is dromerige dark rock vol emoties met de traagheid van doom, maar eerder aanleunend bij alternatieve rock met etnische toets.

Je merkt het al: Mercury Circle maakt het verschil. Het is onmogelijk om dit te categoriseren in één genre, maar een amalgaam van invloeden van een ervaren artiest die thuis is in vele genres en sferen. Het album is een muzikale reis doorheen andere werelden waar je de zorgen van het aardse bestaan even vergeet. Daar bovenop is de persoonlijke emotionele lading van Peuhu ook erg intens, want het feit dat zijn vader begon te dementeren kwam hard binnen. In het titelnummer wordt de kernzin ‘memories turn into dreams’ dan ook op een poëtische manier een voorbeeld van gesublimeerde smart. Er is meer aan de hand dan een artiest uit doom metal die een zweverig album vol onbestemd verlangen maakt, dit is een groeiplaat die na enkele luisterbeurten onder je huid kruipt en je niet meer loslaat.

Geen betere manier om meteen in de juiste stemming te komen dan je te laten meevoeren op de tonen van opener ‘The Gates Wide Open’ met tribal drums en esoterische zang (van Gogo Melone, de Griekse die we kennen van Clouds en Aeonian Sorrow). De dromerige textuur wordt vervolgd met sluipende zang van Jaani die vocaal een passionele stijl à la Bono van U2 hanteert. Trouwens het scherpe gitaarwerk op dit album neigt meer dan eens naar The Edge’s stijl (ook U2). Het nummer staat bol van uitwaaierende klanken en komt erg spiritueel over. De tocht naar een andere wereld is begonnen! De gotische invloeden uit de jaren tachtig duiken op in songs als ‘Black Mirrors’, ‘Seven Archangels’ (weer met prachtige esoterische chants van Gogo Melone) en het uptempo ‘Like Matches’ dat een duet met Cammie Gilbert van Oceans Of Slumber is. Deze songs zijn vlot en perfecte singles met een luchtiger edoch occult karakter. Langere track als het titelnummer (met strakke synths uit de jaren tachtig), het atmosferisch weids uitwaaierende ‘Call On The Dark’ en de sfeervol zwevende afsluiter ‘Death Poem’ zijn wat meer experimenteel en illustreren hoe synthesizers toch kunnen gebruikt worden in artisanaal aandoende composities. De zang geeft soms zelfs een emo gevoel omdat deze in een song als ‘Call On The Dark’ vrij hoog is.

Te allen tijde zijn de jaren tachtig de periode waarin dit intrinsieke geluid van deze Fin geworteld ligt. Getransformeerd naar een moderne, maar archaïsche stijl die wel eens oosters aandoet of aan The Tea Party doet denken. The Cure en U2 blijven echter één van de voornaamste voorbeelden. Doom metal ook, want buiten de vlotte singles is het tempo traag. Tal van gastmuzikanten en het gebruik van etnische percussie, caval, darbuka, fluit, cello en andere ongebruikelijke instrumenten geven het geheel nog meer een gevoel van onbegrensde mogelijkheden. We blijven erbij: Mercury Circle is niet zomaar een band, maar maakt het verschil. Uit een veelvoud van stijlen vloeit namelijk een coherente plaat met een homogene sfeer en die is onbetwistbaar heel spiritueel.