Argentijnse doom metal; het bestaat. De band Mephistofeles is er het levende bewijs van. Ik was dan ook erg benieuwd naar het muzikaal gebodene van dit Zuid-Amerikaanse drietal dat eerder langspeelplaten met de tot de verbeelding sprekende titels ‘Whore’, ‘I Am Heroin’ en ‘Satan Sex Cermonies’ op de wereld los liet; interesse gewekt! Na een eerste luisterbeurt van het nieuwe ‘Violent Theatre’ album kom ik echter tot de conclusie dat er voor de release beter nog wat aan het eindproduct geschaafd had kunnen worden.

Vooropgesteld: het songmateriaal is door de bank genomen best in orde. Het trio weet hoe ze een vette pot doom neer moeten zetten. Het swingt, het is zwaar en met songtitels als ‘Buried In Worms’ (de lange,  ijzersterke opener), ‘Last Will’ en ‘Chapel Of Sins’ weet je wel waar je ongeveer aan toe bent. Ook de coverfoto laat niets te raden over wat dat betreft. Maar hombres, wat is die productie tenenkrommend slecht. Veel te dof, veel te ver weg, veel te zacht gemastered. ‘Violent Theatre’ lijkt in een afgesloten beerput te zijn opgenomen.

Dat is jammer, want wat Gabriel Ravere (gitaar, zang), Ismael Dimenza (bas) en Ivan Sacharczuk (drums) op compositorisch gebied laten horen, is niet slecht. De muziek ademt doom metal of doom rock en het trio is prima op elkaar ingespeeld en een zware riff bedenken kunnen ze ook best. Het was echter beter geweest als de heren nog wat hadden doorgespaard om een album met een fatsoenlijk geluid uit te brengen. Aan de andere kant, met een paar whisky’s in je mik, een dikke sigaar in je mondhoek en het volume op 11 kun je best een feestje bouwen met deze landgenoten van de koningin. Toch scoren ze maar een kleine voldoende. Volgende keer zelf eerst nog even goed luisteren vóór de release, amigo’s. Nuchter, dat lijkt me het beste.