Drie jaar geleden openbaarde Adam ‘Nergal’ Darski zich als entertainend artiest naast zijn succesvolle loopbaan met Behemoth. Dat deed hij samen met de Pools/Britse muzikant John Porter in het project Me And That Man via het debuutalbum ‘Songs Of Love And Death’. Ook voor deze mix van blues, country, gotische folk en Americana invloeden bleek Nergal een fijne neus te hebben. Spoedig ontplooide het project zich tot een kwartet dat ook live optrad en met Nergal’s reputatie trok dit volle zalen.

Ook dit tweede album ‘New Man, New Songs, Same Shit Vol. I’ is een interessante ontdekkingsreis doorheen bovenvermelde genres, gekruid met een aantal prominente gastbijdragen. Toen ik vernam dat Nergal Mark Lanegan ontdekt had, dacht ik dat dit wel snor zou zitten. En inderdaad. De desolate meester van ultieme weemoed heeft hij nog niet kunnen strikken en benadert hij soms ook niet, maar wat is dit een heerlijke, diepgravende plaat. Zeker niets wat je van Nergal zou verwachten, maar is elke persoonlijkheid niet opgebouwd uit differentiële segmenten? Die vrijheid kunnen we ons vooralsnog veroorloven…

Het begint vrij luchtig met het vrijblijvend rockende ‘Run With The Devil’ waarop Jørgen Munkeby (Shining NO) zingt en een deuntje op saxofoon speelt, maar dan gaat de beklijvende sfeer de hoogte in wanneer de warme, charismatische stem van Sivert Høyem (Madrugada) weerklinkt in ‘Coming Home’. De geëxciteerde zang van Grave Pleasures’ Mat McNerney doet wat aan The Waterboys van weleer denken in ‘Burning Churches’ (wat een samenzang voor zo’n donker thema!) en Ihsahn is present in ‘By The River’ dat als een mantra aanvangt en een mooie gitaarsolo biedt. Het enige nummer dat in het Pools gezongen wordt illustreert de charme van de Visegråd landen als Polen waar volkse gezelligheid nog steeds primeert. Dit nummer had op eender welke camping in Tsjechië. Slowakije, Hongarije of Polen kunnen weerklinken. Slavische sfeer sowieso. Volbeat draagt een steentje bij in het soulvol, bluesy ‘Surrender’, we zitten in de Amerikaanse bluegrass met banjoklanken tijdens ‘Deep Down South’ en een duister manifest met een soort pagan Primordial begeleiding maakt van ‘Man Of The Cross’ (Rome is een band om te checken!) een waardevolle belevenis. Melancholie en gevoel staan voorop in de volgende songs, tot Niklas Kvarforth (Shining Zweden) nog een opmerkelijke zangbijdrage levert in ‘Confession’ met ook een streepje enige schreeuwzang op dit album.

Wat een rijk album! Ondergetekende als fan van Mark Lanegan is hier mee in haar nopjes. Mijn wens is dat metalfans zich via Nergal openstellen voor deze muziek. Ook al is het geen metal, pure emoties staan voorop en zelfs dat kunnen we niet meer stellen bij elke metalschijf… Aldus ondersteunen we deze muzikale Amerikaanse trip van Nergal als zijnde een puike reflectie van het Amerika dat wijzelf in 1994 leerden kennen. Wie toen de radio aanzette hoorde Screaming Trees (met Mark Lanegan), Soundgarden, Pearl Jam, Alice In Chains en veel meer. Goeie muziek!