Mayhem voorstellen zou nutteloze bladvulling zijn, nietwaar? Wie in 2019 niet bekend is met de Noorse band, zal dat in 2029 ook niet zijn. Tenzij je als puberende zestienjarige, zonder zelf goed te weten waarom, vandaag het nieuwe album ‘Daemon’ overweegt om eventueel op je kerstlijstje te zetten als cadeau. Voor hen dan toch een miniem woordje uitleg: Mayhem is het bandje dat Necrobutcher en Manheim in 1984 hebben opgericht en heeft na ongelooflijk foute strapatsen en buitengewone belevenissen toch zijn bestaansreden weten te behouden. ‘De Mysteriis Dom Sathanas’ wordt door zowat de hele wereld beschouwd als het beste black metal album ooit en de rest is geschiedenis, met daarin een aantal sterfgevallen en aanverwante drama’s. Met ‘Daemon’ is men pas toe aan z’n zesde album in vijfendertig jaar tijd en dat maakt de populariteit van de band des te opmerkelijker. Langs de andere kant: documentaires en moordverhalen doen het altijd goed natuurlijk.

Wat meteen opvalt is dat, als we de bonusnummers meetellen, ‘Daemon’ veruit het langste Mayhem album ooit is en dat we daar ongeveer een uur zoet mee zullen zijn. Dat wil ook zeggen dat ze na al die tijd nog genoeg de motivatie en inspiratie vinden om nieuw materiaal te schrijven. De start is furieus en overweldigend tot je het onderhuidse baslijntje hoort verder huppelen en gewend wordt aan de intensiteit van het geleverde spel. Ook vanaf het begin lijkt het nieuwe album vrij gestructureerd te zijn en na het volledig te beluisteren is dat inderdaad het geval. Volwassen zou ik het noemen. De vocalen van Atilla hebben natuurlijk hun eigenheid en vanaf ‘Agenda Ignis’ komt z’n kenmerkende stijl daadwerkelijk boven. Er vallen weinig verrassingen te noteren, of het moest zijn dat er regelmatig hints te horen zijn naar ‘DMDS’, wat voor de liefhebbers een niet te versmaden pluspunt is. Toegankelijke, duistere stukken maken dat ‘Daemon’ goed behapbaar blijft, maar het is wel een op en top black metal album, met voldoende rauwheid en met een ranzige randje af en toe, en denk maar niet dat je hier als leek al fluitend doorheen luistert: Mayhem maakt het de luisteraar soms niet gemakkelijk. Een band als Craft weet ook die speciale sfeer te creëren zonder snelheidsrecords te breken en je een ongemakkelijk gevoel te geven met alleen suggestie. De weinige tierlantijntjes doen hopen dat men dit album mee op tour neemt en er misschien zelfs een setlist rond kan bouwen. Het toeval wil dat Mayhem rond deze tijd de Europese podia onveilig komt maken met Gaahl’s Wyrd als voorprogramma en daar zijn twee Nederlandse en één Belgische datum bij, dus als je snel bent kan je zelf zien hoe ze het gaan brengen.

‘Daemon’ is, in tegenstelling tot de release van de zesentachtig live albums en veertien box sets van de laatste jaren, nog eens iets waar de band met hart en ziel aan gewerkt heeft en ik denk ook dat ze in deze fase van hun bestaan als band het best mogelijke product hebben afgeleverd. Voor de ene had het wat gedurfder gemogen en voor de andere nog meer ‘back to the roots’, maar het is wat het is en we zullen ermee moeten leren leven. Dat is in ieder geval al heel wat meer dan we kunnen zeggen van sommige ex-leden van Mayhem.