Toen het eerste, titelloze Masters Of Reality album in 1989 werd uitgebracht, ontplofte er een bom. Chris Goss – tevens vermaard producer van o.a. Kyuss en Queens Of The Stone Age waardoor hij de naam Godfather of desert rock heeft gekregen – had een eigen band gevormd en zette zich met songs als ‘Blue Garden’ en ‘Domino’ meteen op de kaart. Ontelbaar zijn de grootheden waar hij mee gewerkt heeft. Noem ze maar op. Mark Lanegan, Scott Weiland, The Cult, Foo Fighters, enzovoort.

Masters Of Reality had tot nu toe zes studioalbums uitgebracht. Ditmaal is ‘The Archer’ wel het eerste nieuw werk in 16 (!) jaar van de band, en als dusdanig de opvolger van ‘Pine/Cross Dover’ uit 2009. In aanloop naar zijn concerten in de Lage Landen, leerden we de negen nieuwe songs kennen. Het is een opvallend rustige plaat. De band is toch bekend voor zijn smeuïge ronkende heavy riff rock, maar hier neemt de man eerder een singer-songwriter rol op zich, met veel respect voor de blues. Het spreekt aan vanwege de catchiness en herkenbaarheid, maar de bom blijft achter ditmaal.

Met rustig echoënde gitaren en kalme zang klinkt ‘The Archer’ als titelnummer erg beschouwend. Levendiger gutst ‘I Had A Dream’ uit de boxen. De speelse bas en gitaaraccenten, maken dit een track die je bijblijft. Het blues element zegeviert in ‘Chicken Little’, terwijl de single ‘Tap ‘n’ Go’ zelfs een vaudeville sfeertje heeft en uitnodigt tot een dansje. ‘Barstow’ heeft een klassiek aandoende start en is gebouwd rond tokkelende gitaren.Net als het kwetsbare – en meteen bekend klinkende – ‘Sugar’ dat één van de hoogtepunten is met zijn orkestraal vervolg. Het deed me aan Neil Young denken. Fraai is ook het oosters getinte ornament in de gitaren tijdens ‘It All Comes Back To You’ en de speelse melodie met zwervende basklanken tijdens ‘Bible Head’. Er zijn dus best wel enkele pareltjes te vinden op ‘The Archer’, zij het in een vrij laidback sfeertje, maar dat maakt de plaat er niet minder om.