Eerst hebben we nog een paar liedjes van voorprogramma Pete Skipper meegepikt. De singer-songwriter speelt een aardig stukje gitaar, maar kan met zijn lijzige zanglijnen niet iedereen bekoren. Het bas-spel van Skipper is echter wel indrukwekkend, maar bas als enige begeleiding van zang is niet echt gangbaar en dit is dan ook even wennen. De paar nummers die ik meegekregen heb waren onderhoudend, maar zoals de zanger het zelf ook zegt; jullie wachten natuurlijk op Masters Of Reality. Skipper wenst ons een prettige voortzetting van de avond en beloofd dat het een traktatie zal worden.

Het is al weer even geleden dat ik Masters Of Reality gezien heb. Op persfoto’s was al te zien dat Chris Goss zich van bad boy naar gedistingeerd meneer (in pak) heeft geprofileerd. Zo komt de man ook vanavond ten tonele. Hij heeft echter wel de hele set zittend op een speciale kruk/stoel moeten doen; het pak in combinatie met deze “handicap”, maken het totaalbeeld wel opeens heel anders. Gelukkig heeft de man nog steeds bravoure voor tien en is zijn gitaarspel en stem nog steeds van de buitenklasse.

Een bombastische opening met het meesterlijke intro ‘Theme For The Scientist Of Invisible’, gevolgd door ‘I Had A Dream’ van het nieuwe, nog te verschijnen album. Wel een beetje vreemd dat nu niet ‘Domino’ kwam; die volgorde zit zo in het brein verankert. De lichtshow is sober maar sfeervol, met blauwe en rode thematiek, en heel passend voor de beleving (niet ideaal voor fotografie). Het na-na-na van ‘Doraldina’s Prophecies’ wordt luidkeels door het publiek meegezongen; ondanks een best rommelig geluid en enkele schoonheidsfoutjes, zit de sfeer er goed in.

Natuurlijk worden ook de singles ‘Sugar’ en ‘Mr Tap n’ Go’ van het nieuwe album gespeeld. Deze worden trouwens heel goed ontvangen en zowaar al door veel mensen om me heen meegezongen; verteller Goss maakt indruk met het gevoelige ‘Sugar’ en de drive van ‘Mr Tap n’ Go’ kan ook de hoofden aardig op en neer krijgen. Toch klonken veel, vooral stevigere nummers behoorlijk rommelig. De frontman had zich laten ontvallen dat er (maar) twee keer gerepeteerd zou zijn; iets wat wellicht niet meegeholpen heeft in die zin.

‘John Brown’ wordt in een heel erg lang uitgemolken versie gebracht; het improviserende, psych/jam begin is op zich passend, maar duurt toch te lang. Ook tussendoor lijkt het alsof de band zo nu en dan even nodig heeft om weer samen “in de groove” te komen. Wat een persoonlijk hoogtepunt had moeten worden, komt niet als zodanig uit de verf. Wat wel een hoogtepunt blijkt, is een meesterlijk uitgevoerde ‘Rabbit One’.  De bassist van dienst is al de hele avond één van de sterren van het podium (en recentelijk jarig geweest, zo blijkt), maar deze hele fijne basloop lijkt Goss vanavond tot grote hoogten te brengen; geweldig, hoe hij die bizarre expressie uit zijn gitaar kan toveren, en ook is hij opeens vocaal om in te verdrinken. Bij de woorden “I wish I was a bird, birds can fly”, zweefde ik dan ook denkbeeldig een paar meter boven het aardoppervlak (Dit was puur van de muziek, zonder stimulerende middelen; alcoholvrij bier was het voor mij vanavond).

Een ietwat rommelige versie dan weer van ‘High Noon Amsterdam’, werd (plotseling?) als laatste nummer van de reguliere set gespeeld (iemand kwam het podium op om Chris iets in zijn oor te fluisteren; “ze zeggen dat we moeten stoppen”). Er was ons nog wel een lange avond met een vol programma beloofd; niet dus! Zelfs geen ‘Domino’ (of ‘Kill The King’) vanavond; de band komt nog heel even terug voor een uptempo afsluiter ‘She Got Me (When She Got Her Dress On)’, en daarna was het al uit met de pret. Het was een optreden waar ik lang naar uitgekeken had, met enkele ware hoogtepunten waar ik nog lang van kan nagenieten, maar ook duurde dit echt veel te kort en was het geluid beslist niet altijd optimaal. Toch is de algehele balans naar het positieve uitgeslagen, als ik terug naar de auto loop, overheerst nog steeds dat gevoel van terugkijkend genieten.