Mark Kelly. De naam zal niet iedereen wat zeggen, maar hij is een van de grote mannen achter de band Marillion. Al dertig jaar is hij in mindere en meerdere mate achter de schermen bezig geweest met een solo project, maar dankzij COVID-19 had de Ierse toetsenist eindelijk tijd om het werk tot leven te wekken. Het album kreeg de naam Mark Kelly’s Marathon, wellicht vernoemd naar de lange tijd die het heeft geduurd om het album te maken, en is vanaf eind november voor het grote publiek beschikbaar.

Wie bekend is met Marillion zal niet verbaast zijn over de muziek die op het album te vinden is, de rustige, symfonische, muziek heeft veel weg van de muziek die de band maakt, hoewel het misschien wat meer pop-gericht is en iets minder prog. Als ik zou zeggen dat de liedjes zo op de radio zouden kunnen worden afgespeeld dan zou ik echter wel liegen, want het is toch wel ingewikkelder dan wat je daar voorbij hoort komen. De nummers duren over het algemeen wat langer en lopen vaak over naar het volgende stuk, waardoor drie of vier trackss gebundeld eigenlijk één lange compositie is. Instrumentaal is het niet echt complex en wordt elke noot gespeeld in dienst van het materiaal, ook dat lijkt erg op Marillion. Daar zijn de nummers niet zo hard of complex, maar vooral intrigerend, de muziek weet je echt te pakken. Dat is in zekere mate ook het geval bij Mark Kelly’s Marathon, het materiaal is interessant en bevatten dezelfde kenmerken, maar het niveau van Marillion haalt het net niet. En waar dat aan ligt, tja dat is lastig te benoemen. Het zijn details en ligt misschien meer aan het feit dat een gitarist als Steve Rothery (Marillion) iets in de muziek stopt wat ik niet kan verklaren. De magie van een muzikant van de buitencategorie. Toch mag ik zeker niet klagen over het niveau van de muzikanten, zeker zanger Oliver M. Smith mag wat mij betreft complimenten krijgen. De band speelt de liedjes hartstikke goed en strak, en het album is ook uitstekend gemixt. Nee, daar mag ik echt niet over klagen.

Wellicht dat de vergelijking met Marillion niet eerlijk is, ik mag niet verwachten dat het muzikaal even goed is. Laat ik het zo stellen, fans van Marillion zullen Mark Kelly’s Marathon waarschijnlijk echt heel goed vinden. En dat is niet onterecht, het album zit dicht tegen de toppers in het genre aan en laat het enkel in de details wat liggen. Zo vind ik het album bijvoorbeeld net iets te eentonig en mis ik op een gegeven moment wat dynamiek. Dat is dan net het sprankeltje magie van een buitengewoon goede muzikant wat dan ontbreekt. Hoe dan ook, Mark Kelly mag gewoon dik tevreden zijn met zijn soloalbum. En de fans van rustigere progressieve rock zou ik zeker aanraden om het album een keertje op te zetten.