De naam Mark Bogert zal in progressief Nederland geen onbekende zijn. Niet alleen speelt, of heeft hij gespeeld, in Knight Area en Magoria (waar hij overigens de initiatiefnemer en belangrijkste componist van is), hij levert met ‘Antiquity Neon’ zijn derde soloalbum. Je moet iets, als je vol verschillende ideeën zit en de bands of projecten waar je al deel van uitmaakt niet passen bij de melodieën die ’s nachts door je hoofd spoken. Waar Magoria reeds twee fantastische rockopera’s heeft opgeleverd, komt Mark met dit album aan met een tiental losse nummers. Die uiteraard wel een gemene noemer hebben, en dat is el guitaros, ofwel de gitaar.

Ik heb dit geschaard onder progressieve rock, omdat het zo gepromoot wordt, maar ergens in de muzikale tijdlijn is er een splitsing ontstaan tussen progressief en progressief. Waar we nu vooral denken aan muziek met heldere gitaar en afwijkende drumritmes, met een voornamelijk witharig publiek, waar namen als Dream Theater, Rush en new era Marillion op de t-shirts prijken, is dat eigenlijk progressief voor de vorm. Daar is niks mis mee en dat is superhandig in het genrificeren van muziek, maar het is een andere vorm dan het vooruitstrevende van bijvoorbeeld Wizard Rifle, Butthole Surfers of Tool – en die laatste zit al enigszins in het schemergebied.

‘Antiquity Neon’ plaatst zich in de eerstgenoemde categorie en laat zich het beste omschrijven als een etalage van de gitaarkunsten van Mark Bogert. Wat vooral kenmerkend is, niet alleen op deze plaat, maar gewoon aan Mark zelf ook, is dat we hier iemand horen die heel graag op zijn gitaar speelt. Dat is een erg fijne eigenschap van een muzikant, vooral als hij, zoals in dit geval, goed is in wat hij doet. Het veelzijdige gitaarspel heeft dus de bovenhand en we krijgen te maken met veel solostukken, waar de snaren eigenlijk de rol van de stembanden overnemen. De ene keer uit zich dat in een weemoedig klaaggezang, de andere keer in een opeenvolging van opbeurende gitaarloopjes, met de rest van de instrumentatie meer als een achtergrond die het gitaarwerk niet alleen ondersteunt maar ook versterkt.

Als je bij het beluisteren van deze plaat denkt van, nou, dat valt allemaal wel mee, vrees dan niet. Het is er echt zo één die op je in moet werken, en naarmate je de nummers vaker hoort ontvouwt zich meer en meer schoonheid in het gitaarspel. Er zijn hoogtepunten, ook al zullen die per persoon wellicht verschillen. Voor mij zijn dat ‘Whiskey A Go Go’, dat Mike Oldfieldish aanvoelt zo tegen het einde aan, en ‘Future Invention’, die maar intenser en intenser wordt en waarin een iets voller en gecompliceerder geluid te horen is dan bij andere tracks. Je krijgt hier als het ware wat sonische zweepslagen om je oren en ik kan je zeggen, dat zijn heerlijke momentjes. Dat er ook plaats voor geestigheid is horen we in ‘Light Of Love’, wat akoestisch en integer klinkt. Ik zeg geestigheid, niet door het gastoptreden van wijlen Edward Reekers, maar door de positie en de inhoud van dit nummer. Want eigenlijk gebeurt er niet meer dan wat rustgevend getokkel met een achtergrond van geneurie, wat dan steeds meer naar voren komt. Is dat geestig? Ja, wel als het op een album staat waarop hoogstaand gitaarwerk centraal staat.

‘Antiquity Neon’ is een zeer aangenaam album, waarop Mark gitaarspel laat klinken alsof hij het zo uit zijn mouw schudt. Niet zwaar te verteren, maar zeker geen achtergrondmuziek. Een plaat met een redelijk begin, een ijzersterk middenstuk en een goed einde. Een plaat die een fantastische soundtrack biedt bij het prachtige neerdalen van de bladeren in deze herfst.