Jaakko Mäntymaa: “Bij onze muziek gaat het vooral om de sfeer en stemming. Als ik zing sta ik er niet bij stil welke stijl het is. Ik stop het nooit in een vakje. We proberen alleen het gevoel neer te zetten dat het beste is voor die song.”
In maart maakten we kennis met Marianas Rest, een zestal uit Kotka in Finland dat voor het derde studioalbum ‘Fata Morgana’ Napalm Records had weten te overtuigen van hun kunnen. En inderdaad, hou je van melodieuze doom/death in de trant van Insomnium, Swallow The Sun en Ghost Brigade, dan is dit een aanwinst die je niet mag negeren. Over deze derde worp schreven we al eerder dat het albums als ‘Fata Morgana’ zijn die de zoektocht naar nieuwe bands zo leuk maakt. Bovendien bleken zanger Jaakko Mäntymaa en gitarist Nico Mänttäri bijzonder sympathieke heren die van deze eerste kennismaking een vrolijke gebeurtenis maakten.
Vera Matthijssens Ι 15 april 2021
Tot nu toe waren jullie voornamelijk in Finland bekend, dus gaan we beginnen bij het begin in 2013. Hoe kwam de band bij elkaar en wat waren de oorspronkelijke doelstellingen?
Nico: ‘Ik ontmoette de andere gitarist Harri Sunila in een pub en terwijl we bier dronken, vonden we dat het wel cool zou zijn om metal te spelen. In het begin was onze enige intentie om plezier te maken: metal spelen en bier drinken.’
Jaakko: ‘Een tijdje later kwam de andere Nico, de drummer erbij en op een festival werd ik gevraagd om de zang te doen. We hadden toen nog geen uitgekiende plannen over wat we gingen doen, maar het enige waar we het wel allemaal over eens waren, was de bedoeling om stap voor stap beter te worden. Een goede basis bouwen en dan zien hoe ver we komen.’
Dit is inmiddels al jullie derde album. Hebben jullie intussen veel live gespeeld?
Jaakko: ‘We hebben in kleine zaaltjes gespeeld, zoals plaatselijke kroegen. We waren eerder gefocust op goede albums maken, dan toeren. Natuurlijk hebben we wel al de concerten aangegrepen die men ons aanbood, maar dat was toch niet onze voornaamste betrachting.’
Nico: ‘We proberen vooral goede albums te maken en daar hebben we belangrijke hulp bij gekregen van producer Teemu Aalto die alle drie de albums geproduceerd heeft. Hij heeft ons van bij de eerste pogingen bijgestaan en gezegd wat we moesten doen. Dit contact met hem was heel belangrijk, want hij heeft ervaring en wist hoe we dit moesten aanpakken om stap voor stap te groeien.’
Jullie hadden ook een meer ervaren rot in de band: toetsenman Aapo Koivisto speelt ook in Omnium Gatherum…
Nico: ‘We hadden allemaal wel enige ervaring opgedaan in vorige bands, maar Aapo is wel de man uit een veel grotere band. We kennen elkaar min of meer allemaal uit vroegere tijden. We zijn allemaal van dezelfde stad, Kotka, dus was het normaal om af en toe samen op te trekken. Het was dus gemakkelijk om hem te vragen of hij erbij kwam en gelukkig zag hij dat wel zitten. Leden van Insomnium wonen hier ook. We hebben hier veel goede bands.’
De muziek is melodieuze doom/death metal, maar jullie benadering onderscheidt zich van anderen door eerder black metal screams te gebruiken dan grunts.
Jaakko: ‘Bij onze muziek gaat het vooral om de sfeer en stemming. Als ik zing sta ik er niet bij stil welke stijl het is. Ik stop het nooit in een vakje. We proberen alleen het gevoel neer te zetten dat het beste is voor die song. Ditmaal resulteerde dit in een behoorlijk aantal aan black metal verwante dingen. We hebben ook andere dingen uitgeprobeerd, maar dit was verreweg de beste manier van benadering. Het voelde gewoon goed voor deze songs.’
Deden jullie dit dan niet op de vorige albums?
Jaakko: ‘Hier en daar, maar niet zoveel als nu en ik was er ook nog minder goed in.’ (lacht) Nu is alles gelopen zoals het moet.’
Hoe komen jullie bij de bandnaam Marianas Rest?
Nico: ‘Dan waren we ook aan het drinken.’ (lacht)
Jaakko: ‘We waren er random over aan het brainstormen. We wilden iets diep, koud en heavy. De plaats op aarde met de meeste druk is Marianas Trench in de Pacific, maar er was al een band die zo heette en het klonk ook niet zo goed vonden we. Te voor de handliggend zou ik zeggen, dus hebben we er onze eigen draai aan gegeven. We hadden verschillende opties, maar dit voelde best aan.’
‘Fata Morgana’ blijkt het laatste deel te zijn van een trilogie die begon met het eerste album ‘Horror Vacui’ en vervolgd werd op het tweede album ‘Ruins’. Kan je daar wat meer over vertellen?
Jaakko: ‘Op het eerste album heeft de verteller genoeg van de moderne wereld. Hij voelt zich alleen op een plaats waar alles is. Op het tweede album bouwt angst zich op en komt er een ineenstorting, daar komt de titel ‘Ruins’ vandaan. Op het derde album heeft hij die ineenstorting meegemaakt en probeert hij na te gaan wat dit veroorzaakt heeft. Dat wordt een lange zoektocht. Fata morgana komt van een illusie welke de perceptie verandert. Hij ontdekt dat hij te lang in de kou vertoefd heeft en zijn gezichtsvermogen werd verstoord. Hij kon niet meer normaal zien. Dat is het concept.’
Muziek wordt altijd beïnvloed door de plaats waar je verblijft. Lang in duisternis vertoeven in de winter en de kou in Finland zullen zeker sporen nalaten.
Jaakko: ‘Niet alleen in de teksten, maar in de hele atmosfeer van een song. De songs zijn behoorlijk lang en dan kan je er natuurlijk veel moods en breaks in verwerken. Nochtans blijft het allemaal heel vloeiend.’
We hebben een video voor de song ‘Glow From The Edge’. Kan je daar iets meer over vertellen?
Jaakko: ‘Nadat we heel het album gecompleteerd hadden, vroegen we ons af welke song het meest model zou kunnen staan om je een idee te geven van de hele plaat. Iets wat alle elementen bevatte die voorkomen op het album. Die song is erg melodieus, maar ook groots van indruk. We moesten hulp vragen voor de video, dus hebben we beroep gedaan op heel wat vrienden en familie. De song reflecteert de evolutie van de band. Er zitten nieuwe elementen in verwerkt, zoals mooie vrouwenzang. We hadden het geluk dat we beroep konden doen op de gastbijdrage van Lindsey Matheson/Schoolcraft, die je nog wel kent van Cradle Of Filth. We horen ook cello op dit album, met Timo Virkkala werkten we al eerder.’
Het tien minuten durende ‘The Weight’ is een fantastisch nummer! Wat kan je daarover vertellen?
Jaakko: ‘Het is ook mijn favoriete song. Dit is het soort muziek dat dreunt, het heeft iets hypnotiserend. Dat probeerden we te bereiken in ‘The Weight’. Nico kan dit wellicht juister uitleggen, maar de bedoeling was om een song op te bouwen rond een of twee riffs. Simpele materie, maar een groots nummer.’
Nico: ‘De bedoeling was zeker om dit zo hypnotisch mogelijk te maken. Na de intro, als het echt begint, wordt hetzelfde idee altijd herhaald, maar met steeds meer lagen er bovenop. Verschillende lagen, zodat het interessant blijft. Dit komt het dichtste bij – hoe kan je het noemen? – post doom. Ergens tussen Cult Of Luna en Black Sabbath.’ (lacht)
Ik denk dat jullie zeker mensen zullen aanspreken die houden van Insmonium, Swallow The Sun en Ghost Brigade…
Jaakko: ‘Dat zijn allemaal fantastische bands.’
Jullie zouden samen moeten toeren!
Jaakko: ‘Je weet maar nooit. Als je het ons vraagt, we zijn klaar.’
Maar dan zullen jullie wel heavy moeten toeren…
Nico: ‘Ja, maar wij houden ook van concerten en toeren. De reden dat we dit eerder nog niet zoveel gedaan hebben was omdat het vrij moeilijk was om ergens in Finland te kunnen spelen. De hoogdagen van metal liggen achter ons en er heerst een andere sfeer nu.’
Dat verwondert me…
Nico: ‘Er zijn heel veel bands en de zalen beginnen een voor een weg te vallen. Er zijn ook al heel wat plaatsen gesloten door de covid-19. Het wordt moeilijk om te overleven. Voor onze releaseshow moesten we ook een manier vinden, want er zijn geen zalen open. Ik vrees dat ze niet gaan openen voor de volgende herfst. Misschien op het einde van de zomer… de festivals… we zullen zien, want alles verandert dagelijks.’
Jaakko: ‘Het is hetzelfde voor iedereen. We zullen er iets anders op moeten vinden zolang dit duurt, misschien maken we wel een volgend nieuw album als er niets anders te doen valt.’
Jaakko: (fijntjes): ‘Je zult niet te lang moeten wachten op de volgende, dat komt eraan…’
(verrast) Album? Jij weet meer, lijkt me…
Jaakko: (lacht) ‘Ja, maar daar kunnen we nu echt nog niet veel over zeggen. We kunnen wel meegeven dat we weldra een nieuwe videoclip uitgeven.’
Het artwork bevat werk en foto’s van de fotograaf Kjetil Karisen. Wie is dat?
Jaakko: ‘We hebben hem in feite op Instagram gevonden. Hij is een Noor. Zijn foto’s bleken perfect te zijn voor het album. De foto’s bestonden dus al en wij hebben er een keuze uit gemaakt en gelukkig voelde hij hetzelfde. Hij hield van onze muziek en bedacht dat het een goed idee was, dus waarom niet?’
Nico: ‘Er is een foto voor elke song op dit album.’
Jullie hebben altijd op kleine labels gezeten, maar nu zijn jullie getekend door Napalm. Hoe zijn jullie in contact gekomen met hen?
Nico: ‘Toen we bezig waren aan de demo’s voor dit album, dachten we dat het een goed idee zou zijn om de labels op voorhand te contacteren om een deal te verkrijgen. Ik herinner me dat we eens bier aan drinken waren voor een show en Jaakko probeerden te overtuigen om e-mails te zenden naar labels, maar daar was hij tegen.’
Jaakko: ‘Ik dacht dat het tijdverlies was, omdat we dat al eerder gedaan hadden en niemand antwoordde. Maar een maand later vond iemand van ons het antwoord tussen de junkmail. We dachten dat we het nu wel helemaal verkorven hadden, maar zonden toch een bericht. Gelukkig was men er nog steeds voor te vinden om met ons in zee te gaan.’
Nico: ‘Ik herinner me nog de terreur toen we ontdekten dat ze wel geantwoord hadden en geïnteresseerd waren, maar uiteindelijk is alles toch gelukkig goed gekomen.’
Jaakko: ‘We dachten echt dat het nooit zou gebeuren. Het bleef maar duren, we hadden er geen vertrouwen meer in, daarom dat we junkmail en die dingen niet meer natrokken. Ik herinner me niet meer juist wie van ons de mail gevonden heeft, maar proficiat aan hem.’ (lacht)
Nico: ‘Daar moeten we op drinken! We zijn nu al zover gekomen door te drinken haha.’
Wat kan je vertellen over Kotka?
Jaakko: ‘Het ligt aan de kust aan de Baltische Zee. Het is een industriestad. Met papiermolens, industrie, dat soort dingen. Het heeft een grote haven, de tweede grootste in Finland. Middelgrote stad als je spreekt over steden in Finland. Een mooie plek met een rijke geschiedenis en zoals ik al zei: heel veel metalbands. Het ligt ook vrij dicht tegen de Russische grens. We hebben al een paar keren in Rusland opgetreden. In feite waren dit de beste shows die we ooit gedaan hebben. De mensen waren heel vriendelijk en we verwachtten niet dat het zo goed georganiseerd zou zijn. Dat was een leuke verrassing. Sint Petersburg en Moskou waren indrukwekkend. Het zijn zo’n verschillende steden, maar beide zijn mooi.’
Waar ligt ‘South of Vostok’?
Jaakko: ‘Het is een Russische basis in Antarctica. Er zijn vast meer plaatsen die in Rusland Vostok heten, maar hier gaat het over een onderzoekstation. Er is een meer, diep onder het ijs, nabij de Vostok basis. Daar komt de naam vandaan. Het is kilometers lang en men tracht uit te vissen wat er in het meer zit. Het is een mooie metafoor voor ons hele album. Ergens is er leven onder al dat ijs.’
Wat heeft de fata morgana te doen met het concept?
Nico: ‘Omdat bij hitte of kou, in extreme condities – het kan een woestijn zijn of de Noordpool – neem je dit waar. De meeste mensen brengen het in verband met de woestijn. Dat was één van de dingen waarover we praatten met het label. We moesten oppassen dat het niet te veel in de richting van desert rock of stoner rock suggereerde, maar wij waren koppig en wilden het niet veranderen.’