Waar de originele gitarist van Extol recentelijk zijn tweede meesterwerk met Azusa heeft uitgebracht, komen zijn twee vervangers uit Extol eind april met hun derde werk onder hun eigen noemer Mantric. En waar Azusa de thrashy roots van Extol voortzet, laten de heren Sveen en Gildje in Mantric juist de progressieve- en psychedelische rock invloeden meer op de voorgrond treden. Mantric’s voorganger ‘Sin’ uit 2015 heeft volgens mij aardig wat teweeg gebracht in de progressieve rock scene, hoewel ik hem persoonlijk niet meer dan ‘best wel tof’ vond en hem een 73/100 gaf.

Nu is er dan de opvolger ‘False Negative’ en mijn sentiment blijft onveranderd. Tja, ik kan er wel doekjes om winden, maar de sound weet bij mij persoonlijk nog steeds geen hoge ogen te gooien. Misschien is het de zang die net wat te jankerig klinkt, of misschien zijn het de vaak voorspelbare progressies. De plaat klinkt in z’n geheel vrij ondoordacht en lijkt niet vaak genoeg echt de aandacht te willen grijpen. Sure, er zijn genoeg momenten die nog best goed uit de verf komen – de opening van het rauwe ‘The Towering Mountain’ beukt bijvoorbeeld behoorlijk. Maar waar het ene moment even doet wakker schudden met interessant muzikaalvakmanschap, lijkt men die aandacht niet vast te willen houden en gooit men binnen nummers het roer te vaak om. En wat de fuck is ‘Blame The Beggar’, man?! Lekker heftige drums in de opening om vervolgens een soort infantiel 80s pop / New Wave kant op te gaan. Als ik The Cure wil horen, ga ik The Cure wel luisteren, vriend.

Proberen kan altijd, en ik hou je niet tegen als dit je favoriete plaat van 2020 wordt. Persoonlijk denk ik echter dat er genoeg beters binnen de prog te vinden is dit jaar en dat Mantric er nergens uitspringt en zichzelf onderscheidt.