Sinds de release  van zijn debuutalbum heeft Wolfgang Van Halen niet stil gezeten. De man was bijna constant op tournee en was ook in de Lage Landen verschillende keren live te zien, als support van Alter Bridge (013 en Ziggodome) en Metallica (Johan Cruyff Arena), maar ook als headliner in het knusse Patronaat in Haarlem en op het hoofdpodium van Graspop. Vooral tijdens de laatst genoemde twee optredens was de groei die Wolfgang ook als performer doormaakt goed te merken. De vraag is of die groei zich ook heeft vertaald op zijn nieuwe album ‘II’.

Het antwoord op deze vraag is zowel ‘ja’ als ‘nee’. Enerzijds is een aantal dingen hetzelfde gebleven ten opzichte van het debuut. Zo speelde Wolfgang wederom alle instrumenten zelf in en kent het album dezelfde producent (Michael Baskette), waardoor er in het geluid weinig tot niets is veranderd. Ook het artwork ligt volledig in de lijn van de eerste plaat. Toch is te horen dat het vele optreden Wolfgang goed gedaan heeft. Dat zit ‘m voornamelijk in de nummers zelf die ten opzichte van elkaar maar ook als compositie zelf gevarieerder zijn. Zo opent ‘II’ lekker stevig met het beukende ‘Right?’ dat gedragen wordt door staccato slaggitaar riffs. Het al eerder uitgebrachte en live gespeelde ‘Like A Pastime’ is wat poppier terwijl het tevens al eerder gereleasde ‘Another Celebration At The End Of The World’ weer harder en vooral sneller is. Het is een prima opgebouwd nummer met een lekker speedmetalstukje erin en een zeker niet misselijke gitaarsolo. Wolfgang wordt zekerder als het om zijn zang gaat, want hij zoekt meer de grenzen op wat af en toe te horen is aan een prettig raspje op zijn stembanden.

Op ‘Miles Above Me’ wordt iets minder gas gegeven. De track doet mij in de verte denken aan de Foo Fighters. De gedragen vocalen van Wolfgang zorgen er toch voor dat ook dit nummer typerend blijft voor MammothWVH. Ook kan een prijsvraag worden uitgeschreven met de vraag “uit welk Van Halen (de band) nummer komt het sampletje dat is gebruikt in dit nummer?” Voor de gitaarsolo van ‘Take A Bow’ stofte Wolfgang de oude ‘Frankenstrat’ gitaar van zijn vader af en als je er even voor gaat zitten, zeker als fan van Van Halen (de band), is dat goed te horen. Het levert mij in ieder geval een enorm kippenvel moment op.

‘Optimist’ is gebouwd rond een basgitaarriff, waarvan de melodielijn wat oosters aandoet en me in de coupletten zelfs wat aan de Canadese band The Tea Party doet denken. Op ‘I’m Alright’ wordt andermaal de voet van het gas gehaald. ‘Erase Me’ is ook weer een afwisselend nummer maar toch redelijk popachtig. ‘Waiting’ is een emotioneel gezongen ballad. ‘II’ sluit af met ‘Better Than You’ dat is gebouwd op een zware, maar heel swingende gitaarriff. Het is afwisseling troef van begin tot eind. Ten opzichte van het eerste album is deze nieuwe plaat over de linie toch iets harder te noemen.

Met ‘II’ levert Wolfgang Ván Háálen een nieuw visitekaartje af waarmee hij een volgende stap in zijn loopbaan kan gaan maken. Door te tekenen bij het grote BMG zal hij een groter publiek kunnen gaan bereiken met dit album, wat hem ten zeerste gegund is. Hopelijk is MammothWVH (of moeten we de band nu gewoon ‘Mammoth’ gaan noemen – het artwork hint daar wel naar)  snel weer op de vaderlandse podia te zien.