Toen Van Halen in 1991 ‘For Unlawful Carnal Knowledge’ uitbracht stond daar een ode op van Eddie Van Halen aan zijn toen net geboren zoon Wolfgang. Het instrumentale, akoestische nummer kreeg de titel ‘316’ mee, naar de geboortedag (16 maart) van Wolf, zoals we hem tegenwoordig mogen noemen. Anno 2021 zijn de rollen min of meer omgedraaid. Na het overlijden van zijn vader vorig jaar releasde Wolf zijn ode aan zijn Pa, ‘Distance’. Ondersteund door emotionele beelden uit zijn jeugd in de videoclip liet Wolf Van Halen niet alleen zien hoeveel hij van zijn vader hield, maar liet hij meteen een muzikaal visitekaartje achter. Het was immers zijn eerste officiële release. En in niets deed zijn muziek denken aan de band van zijn Pa.

‘Distance’ is later opgenomen dan de rest van de tracks en daarom als bonustrack toegvoegd aan het debuut van MammothWVH, de naam die Wolf heeft gekozen om zijn project uit te brengen. De vroegste incarnatie van Van Halen (de band) droeg ook de naam Mammoth en is als zodanig dus ook een referentie van Wolgang aan het roemruchte verleden van zijn familie. Ik noem het album overigens met recht een project omdat bij de opnames ervan nog geen sprake was van een band. Zang, bas, gitaren en drums werden allemaal ingespeeld door de hoofdrolspeler zelf. Daarnaast was Wolfgang zelf verantwoordelijk voor alle composities. Alleen al om die feiten verdient deze kerel (30 inmiddels alweer) een enorme pluim.

Genoeg over de achtergronden bij het album, want hoe klinken de nummers? Een zestal tracks (naast het al genoemde ‘Distance’ ook ‘Mammoth’, ‘Think it over’, ‘Don’t back down’, ‘You’re to blame’ en ‘Feel’) zijn via de streamingsdiensten al vrijgegeven waardoor je al een redelijk beeld kunt hebben. Het uiteindelijke album bevat in totaal veertien nummers. Het geluid van MammothWVH zit ergens tussen de Foo Fighters en Alter Bridge in. Dat is op zich niet gek, Dave Grohl is een grote inspiratie geweest voor Wolf (Dave speelde het debuut van de Foos ook geheel zelf en alleen in); de Alter Bridge connectie laat zich verklaren door de productie van Michael “Elvis” Baskette (o.a. Alter Bridge, Tremonti, Slash) maar ook door de arbeidsjaren van Wolf als bassist in Tremonti.

‘MammothWVH’ is hoe dan ook een zeer afwisselend album geworden. Opener ‘Mr. Ed’ doet nog het meeste aan de Foo Fighters denken, maar titeltrack ‘Mammoth’ is juist weer een zware metaltrack dat op zichzelf al een heel afwisselend nummer is. ‘Epiphony’ heeft juist weer wat funky’s over zich, zeker in het (bas-)intro. De echte afsluiter van het album, ‘Stone’ schurkt tegen doommetal (!) aan, ruim zes minuten lekker lome en zware ritmes teisteren je oren maar dan op een positieve manier. Wolfgang Van Halen blijkt ook op compositorisch vlak van alle markten thuis te zijn. Toch wel iets dat in de genen zit, wellicht.

Ik vind de stem van Wolfgang prettig in het gehoor liggen. Zijn bereik is niet heel groot (luister maar naar het rustige ‘Circles’ bijvoorbeeld) maar zijn geluid past erg goed bij de verscheidenheid van de nummers. In de meer emotionele en ruigere tracks (het eerder aangehaalde ‘Epiphony’ en ‘The big picture’) gaan zijn uithalen echter door merg en been. Ook in de koortjes horen we Wolfgang zelf en zijn vele ‘andere ikken’.

Het debuut van MammothWVH is een album waar Wolfgang Van Halen bijzonder trots op mag zijn. Als liefhebber van Amerikaanse hardrock en metal verdient dit album absoluut je aandacht. Schakel daarbij echter wel de referentie uit die je bij de achternaam van de maker van het album zult hebben. MammothWVH heeft zonder die naam al bestaansrecht, zoveel is duidelijk. Heerlijk album!