De band Magnolia is het geesteskind van bassist Ronny Eriksson, die met ‘Ta Tjuren Vid Hornen’ weer een prachtig stukje huisvlijt presenteert. Ook ditmaal weer een hoog vroeg jaren zeventig gehalte met veel Cream invloeden; Ronny is dan ook een groot fan van Jack Bruce. Ook dwarse elementen vanuit jazzrock en invloeden van bijvoorbeeld Blue Cheer waren altijd al hoorbaar, maar misschien mede door de invloed van gitarist Jonas Andersson is er deze keer zelfs nog iets meer Black Sabbath te horen dan vorige platen; luister maar eens naar het wereldnummer ‘Stenstod’. Andersson heeft trouwens ook meer dan ooit een David Gilmour-achtige feel in zijn gitaarspel bij nummers als ‘En Plats’ en ‘Sandslott’ en een herinnering aan Jan Akkerman en Focus kan voorbij komen in ‘Nebulosa’. Het meest opmerkelijke muziekstuk is echter de epische powerballade ‘Dimridaer’ met geweldige dynamiek door het gedreven bas-spel en de mooi ingebouwde versnelling (en daaropvolgende vertraging). De voorgaande albums van de band werden reeds veelvuldig gedraaid bij mij thuis, en aangezien dit nieuwe album in dezelfde muzikale lijn en van dezelfde hoogstaande kwaliteit is, zal dat ook met deze laatste nog vaak gebeuren.